DÜNYA ÇEVRE GÜNÜ'nde ben yazıma içim buruk başlıyorum.
5 Haziran 2020 tarihinde bu konudaki yazımı kaleme aldığımda, çok eski dostum, fakülteden sıra arkadaşım sevgili Birsen Güven sağ idi. Benim gibi sıkı bir çevre dostuydu; doğayı-tüm canlıları börtü böcek dahil- çok severdi.
Şimdi Ardeşen'in yeşil doğasının yaprak hışırtıları ve tutkuyla bağlı olduğu Karadeniz'in dalga seslerini dinleyerek huzur içinde yatıyor, ruhu şad olsun.
2020'de yazdığım yazıyı okuyunca; Ordu'nun Perşembe ilçesindeki Yason Burnu'ndan fotoğraflar göndermişti. Burası, Altınpost efsanesinin geçtiği yerdi; 1. derece arkeolojik alan, 2. derece sit alanıydı.
Canım BİRSEN ÖĞRETMEN, "Ordu Belediyesi bu güzelliğin ortasına otel kondurmaya hazırlanıyor. Kimler için? Beyler bu güzelliklere kıymayın!" diyordu.
Canım arkadaşımı, kardeşten öte sevdiğim dostumu anımsadıkça şu şiirini okurum RESUL HAMZATOV'un. Birsen'in kaleminde şiir olmazdı; ama şiir gibi düzyazı olurdu o iki damla gözyaşı...
"İki damla yuvarlandı ozanın yanağına
Sağ yanağına - sol yanağına
Sevinç damlası - üzünç damlası
Sevgi gözyaşı - öfke gözyaşı.
İki tertemiz, küçücük damla
Birbirinden ayrı, sessiz, küçücük
Ama birleşmeyegörsünler, şiir olurlar
Şimşek gibi çakar, sel gibi boşanırlar."
Doğa, orman, bitkiler ülkesi sessizdir; ama canlıdır. Konuşursa da mırıltı duyulur sessizlik içinde. Anlayana seslenir doğa, ağaçlar...Bir fırtına gelir bazen, yeni yeşerip tutunmaya çalışan fidanları, dalları kırar. Ağaçların gözyaşlarını görür, ağlayışını duyarsınız; bitkiler ülkesinin sessizlik yasası bozulmuştur.
Bu yasayı, insan eli çıkarı için bozmuşsa! Tüm can damarlarını yok ediyorsa bu sessiz ülkenin; her yerden çığlık, feryat, haykırış duyuyorsak; kurt, kuş, tavşan, kaplumbağa, börtü böcek, yabanıl hayvanların, o patili canların, çaresizlik içinde ağlayışını duyuyorsak ne yapacağız? Aynı sesleri var gücümüzle çıkararak ağlamak neye yarar ki?
Bu konuda çok laf üretildi, ben de üretsem boş lafları ne değişecek ki?..
En iyisi, şairlerin çok anlam yüklediği ağaçlarla ilgili şiirlerden söz açmak... Belki o şiirleri okudukça; kültürümüzde kazanmış oldukları anlamları bir kez daha görünce ve ağaçlar mitolojik ve dinsel çağrışımlarla karşımıza çıkınca, ağacın yok olmasıyla neleri yitirdiğimizi anlarız! BELKİ!..
Size şair dostumun şiirlerini sunuyorum; o ve ben ağaçça diliyle konuşmayı ve onunla detleşmeyi biliyoruz...
Ağacın ağaçça dili var; BEDRİ RAHMİ EYÜBOĞLU ironiyle:
"Neyleyip etmeli
Ağaçça dilini
Sökmeli!.." diyorsa da o, bizim gibi susmaz! Yana yakıla anlatır derdini, küskünlüğünü! DUYANLARA...
AĞAÇ GEZİ’DE
Dünya Çevre Günü anısına
parktayım.
tahta masaya konan serçe,
ürkek ürkek baktı gözlerime.
arkamdaki ağacın dallarında şimdi.
ellerim masanın üstünde,
parmaklarımdan geçen sözcükler,
önce masaya oradan kuşa
kuştan ağaca ulaşıyor.
konuşuyoruz, az bilinir bir dille...
bilmem kaçıncı batından, akrabayız galiba,
senden daha iyi anlıyor beni.
ipil ipil, rengârenk,
dal uçlarına dokunmayagör ağacın,
her birinde bir çığlık.
senden diyor çok şeyler öğrendim.
duramam artık.
kavuşmak varken sevgiliye,
özlemi kuşa, rüzgâra, börtü böceğe yüklemek niye
ah! diyor ağaç, sen özgürsün.
benimse elim kolum bağlı.
oysa yüz yüze görülmeli sevdaların hesabı
kokusu, duruşu, sesi,
ağacın hâli bir tuhaf,
ağacın niyeti bozuk.
fısıldıyor
isyanlardayım.
bir sabah, bulamazsan beni,
her gün durduğum yerde,
de ki soranlara,
ağaç ‘Gezi’de.
SERPİL SEYHAN GÜRBÜZ
TEŞEKKÜR
Gittin ortada yoksun
Gecelere karıştın
O yaşlı çınar var ya
Sitenin bahçesinde
Şimdi tek arkadaşım
Ne diyor bilir misin eğilip kulağıma
‘’Ben yıllardır yalnızım
Sayısız kuşlar kondu
Sayısız dallarıma
Bense mevsimler boyu bir tek kuşu bekledim
Hasretinden kuruyup
Biraz yaprak döksem de
Ne o kuşa darıldım
Ne de küstüm toprağa
Affedip unutmazsan
Yeniden yeşermezsin
Sevemezsin bir daha’’
Az çok tanırsın beni
Sevmediğim zaman hiçim
Yerine konmasa da benden götürdüklerin
Öylesine değerli ki, öğrendiklerim
Sana ve çınara teşekkür ederim.
SERPİL SEYHAN GÜRBÜZ
HERKESİN DOĞAYI DUYMASI DİLEĞİYLE...
HOŞÇAKALIN.
Yason Burnu görüntüleri.
