Aksu Köy Enstitüsü mezunu, ardından enstitü kurulu tarafından aday gösterilerek, yapılan sınavı da kazanarak Ankara Hasanoğlan Yüksek Köy Enstitüsü’ne giden, orayı da bitiren Pakize Türkoğlu öğretmen “Kısa Süren Hasat” kitabının 332-333. Sayfalarında anlatıyor:
Bakın ülkenin destansı gerçeğine bir bakan nasıl lafla değil, davranışlarıyla örnek oluyor öğrencisine:
Her Yerde Öğretmen Yücel
(Hasanoğlan’a) İlk gittiğimiz günlerdi. Sınıfımızı hemen düzenlemiş, derslere başlamıştık. Öğretmenlerimiz, akşam treniyle Ankara’dan gelip konuk evinde kalıyorlar, sabahleyin derslerine rahatça giriyorlardı.
(Aksu’da olduğu gibi) Burada da her işimizi kendimiz yapıyorduk. O gün sınıf nöbetçisi olan bir arkadaş heyecanla anlatıyordu.
Bize ve öğretmenlerimize temiz ve sıcak bir sınıf hazırlamak için erkenden kalkmış. Ortalık kar kış. Önce uzaktaki kömürlükten kömür tenekesini doldurup getirmiş. Tutuşturma malzemesi de hazırlamış. Geçiyor sobanın başına, herkesin yaptığı gibi dolduruyor kömürleri üstüne, alttan koyuyor tutuşturma malzemesini, kibriti çakıyor. Ama kurular tutuşmuyor. Sonra sönüyor ve oda dumana kesiyor. Sobanın orasını burasını karıştırıyor, yüzü gözü karalanıyor, ama olmuyor.
Ne yapsın sobanın altından üflemeye çalışıyor, tam o sırada kapıdan biri giriyor, “Kolay gelsin delikanlı”. Arkadaşımız başını kaldırmadan “Sağ ol Amca!” diyerek işini sürdürüyor. Zaten baksa da dumandan göz gözü görmüyor.
Amca, ona biraz bakıyor, (usulünce) soba yakmayı bilmediğini anlayarak yardım etmek istiyor. Önce paltosunu çıkarıp masanın üzerine koyuyor. Bakıyor ki, arkadaş sobayı içini iyi boşaltmadan doldurup yakmaya çalışmış. “Olmaz” diyor. Önce ona sobayı baştan aşağı boşalttırıyor. Külleri tenekeye dolduruyor arkadaş sonra amca yanıcı maddeleri aşağıdan güzelce yerleştiriyor, “Hadi şimdi koy yukardan kömürleri delikanlı” diyor arkadaşa. Alttan tutuşturuyor kibritle, soba birden gürül gürül, çıtır çıtır yanmaya başlıyor. (Yoğun) Duman da yok oluyor bu arada.
Amca elini silip paltosunu kendi giymiş, arkadaş bir yandan sobanın nasıl yandığının şaşkınlığı içinde amcanın kim olduğunu fark edememiş. Ama tam paltosunu giyerken başını çevirdiğinde onu karşıdan gözünden kaşından tanıyıp, “Aman efendim!” diyerek yerinden fırlamış.
Milli Eğitim Bakanı Yücel, onun sırtını okşamış, “Seni çok takdir ettim delikanlı, bu zorluklar geçecek, üzülme!” demiş.
Arkadaş, “Efendim, neyimi takdir ettiniz, sobayı bile yakamadım.” demiş.
Bakan Yücel, onu yeniden okşamış, “Merak etme, başkaları da benim kadar güzel soba yakamaz. Ben senin erkenden kalkıp arkadaşlarının sıcak bir yere gelmesi için çalışmanı takdir ettim.” diyerek çıkıp gitmiş, okul yöneticisi Hürrem Arman Bey’in odasına.
Arkadaşımız bunu öyle güzel anlatıyordu ki, duyan duymayana haber veriyordu. Yücel, bir çarpıklığı, bir bozukluğu görmezden gelme yerine yerinde düzeltmeyi (uygulamalı olarak, örnek olarak) öğretiyordu.
Not: (1) Bu, alıntı Pakize Türkoğlu’nun “Kısa Süren Hasat” adlı kitabından alınmıştır. (sayfa 332-333) Çok verimli Köy Enstitülü bir yazar olan Pakize Türkoğlu’nun, Ödüllü “Köy Enstitüleri” ve “Kızlar da Yanmaz” kitapları vardır. Enstitüleri daha yakından, ayrıntıları ve gerçekleri ile öğrenmek isteyen herkesin Türkiye İş Bankası yayınlarında çıkan, her biri tuğla kalınlığındaki bu kitapları zevkle okuyacaklarını, enstitülere çok farklı gözlerle bakacaklarına eminim. Sırası gelmişken Pakize hocama sağlık diliyorum.
Not: (2) “Küçük dağları ben yarattım” demek yerine halktan biri gibi alçak gönüllü bir davranışla öğretmen kimliğini asla unutmadan her aşamada her fırsatta örnek davranışlar sergileyen Yücel gibi bir bakanın neden aşılamadan kaldığı, neden “efsanevi” olarak nitelendiği, yaptıkları ile geçilemediği anlaşılmıyor mu? Kaldı ki, onun böylesi davranışları tek bir örnekten oluşmamaktadır, pek çok başka örnek vardır yaşamında. Sırası geldiğinde onlardan da söz ederiz. Bize ışık olan Yücel’e ışıklar içinde sonsuz huzur dileriz.
