Şimdikiler pek bilmezler, bizler bayram çocuklarıydık.
Bayram sevinci diye bir duygu vardı, günler öncesinden yaşardık.
Bayram temizliği yapılan zamanlardı, sabun kokulu rüyalara dalardık.
Bayram alışverişine gidilirdi, bereketle dolup, taşan sofralara otururduk.
Bayramlık kıyafetlerimiz olurdu, yatağımızın başucunda saklardık.
Gökyüzü, sanki o küçücük bahçelerin üzerindekinden çok kocamandı, bayram sabahlarına öyle uyanırdık.
Bayram namazına giden babalarımız, bayram kahvaltısı hazırlayan annelerimiz vardı, ellerinden öperdik.
Bayram şarkıları çalardı radyolar, yemek masasında eşlik ederdik.
Bayram şekeri konurdu ortadaki sehpanın üzerine, parlak kâğıtlı olanları seçerdik.
Bayram misafiri gelirdi evlerimize, kolonya ve taze çekilmiş kahve ikram ederdik.
Bayram harçlığı biriktirirdik eş-dost-akraba, konu-komşunun verdiklerinden, dünyayı satın alacağımızı sanırdık.
Bayram mendili uzatırlardı ziyaretlerine gittiklerimiz, içine, topladığımız çikolataları koyardık.
Çok bayramlar göresin, derdi büyüklerimiz, kollarına atlardık.
Bayram yerleri olurdu, atlıkarıncaların her dönüşünde mutluluğu avuçlarımızın arasında yakalardık.
Bayram çocuğu olarak büyüdük bizler,
Sınırların olduğundan habersiz, masum yılların insanlarıydık.
Her çatının altında mutlu çocuklar uyuyor zanneder, pembeyi yalnızca kendimize yakıştırırdık.
Kurduğumuz salıncakların ipi en uzunundandı, bulutlara yaklaşabileceğimizi, güneşi tutabileceğimizi düşünürdük.
Kırmızısından, sarısından, morundan çiçekler koklar, kuşlardan, kelebeklerden bahsederdik.
Sevgiyi, huzuru, güveni kocaman ailelerde ve evlerde yaşar, basit mutluluklara sonsuz zamanları sığdırırdık.
Bir ömre yerleşen o son bakışlarla henüz karşılaşmamıştık, yılların hep böyle geçeceğine inanırdık.
Kaç bayram yolcu ettiysek ömrümüzden, hepsinde tüm sevdaları gönlümüze aldık.
Çok bayramlar göresiniz sizler de.
O çocukların sevincini yaşayasınız, yaşatasınız. El öpenleriniz çok olsun, kıymetini bilerek geçsin bayramınız.
