T.Macius Plaututs:”Âşık elinde ne yoksa onu ister, elinde olanı istemez” sözüyle katılırken özgünlük sıralamasına; “Aşk karşı duruldukça bütün bütün devleşir, her türlü engel, büyümesi için onma bir nedendir” sözüyle anımsanır Honore de Balzac.
“Aşkın kitaplara sokulması iyi oldu…” diyen William Faulkner, düşüncesini şöyle açıklar: “böyle olmasaydı belki de başka yerde yaşayamayacaktı.”
“Değerli ve büyük her şey gibi aşk, kendi ahlak sistemini gerektirir ve çoğu zaman bir fedekârlık ister ve bu fedekârlık istenerek yapılmazsa aşkı temelinden yıkar” diyen ise Bertnard Russell’dir.
Yıkılırsa ne olur?..
Dünyanın sonu değil elbette de…
“Aşk dünyanın en tatlı mutluluğu ile en derin acısından yaratılmıştır” diyen P. J. Bailey’in vurgusunda olduğu gibi, madalyonun diğer yüzünde yazan olumsuzluklarla karşılaşır sevenler. İşte o zaman aşkın öz sentezi ortaya çıkıyor.
“Hayatın ihtiyarlık çağında olduğu gibi, aşkın da ihtiyarlığında artık zevkler için yaşanmaz, acılar için yaşanır.” (François de La Rochefaucauld) sözü de bir anlamda bu sentez içerisinde yer alan dönemsel farklılıklar olarak dikkat çekiyor.
Sevmek de adamına göre mi diyebiliyor insan Francis Bacon’un sözlerinde. Bacon:”Büyük insanlar arasında liyakat sahibi olanların, kendilerini budalaca aşka kaptırdıkları görülmez, büyük ruhlar ve büyük işler aşkla uzlaşmaz.”
Tabii burda büyük ruhluk göreceli bir kavram olsa gerek diye düşünmeden edemiyor insan.
Yani… Seven mi büyük ruh oluyor yoksa sevmeyen mi?... Bize göre tam tersi olabilir…
“Aşklar ovaları kaplamış olan muazzam ordulara benzer. Daha dün bütün ihtişamı ile orada iken, bugün ararız yerinde yeller eser.” Henry de Montherland
Aşkın benzetildiği bu muazzamlığa gölge düşüren de ayrılıktır…
François de La Rochefaucauld, ayrılık konusunda aşkın gücünü doğayla sınıyor:
“Rüzgâr alev için ne ise ayrılık da aşk için odur; küçük alevi söndürür, büyük alevi daha çok parlatır.”
