Geçtiğimiz aylarda Almanyaların birleşme süreci, Türk toplumunun hissiyatı ve Almanya’da korona günleri üzerine ‘’Alamanya mektuplarını’’ paylaştığımız, Almanyalı edebiyatçı arkadaşımız Nermin’in, Türk ve Alman toplumlarının etkileşimine ilişkin gözlemlerini içeren satırları aşağıda sunulmakta:
‘’ÇİFTETELLİ
2008 Avrupa Futbol karşılaşmalarında, Türkiye, büyük başarılara imza atıyordu.
Almanya Milli takımı başka bir ülkenin milli takımı ile mücadele ederken biz hiç sorgusuz sualsiz Almanya’yı destekliyorduk.
Bizim amigolar Almanları bile yaya bırakıyordu tezahüratta. Onların maçlarında Bayraklarını bizim gençler taşıyordu bir süreliğine.. Önemli olan hem desteklemek hem eğlenmekti..
Kendi Milli takımımızın maçlarında ise tam teşkilat, bir başka ruhla, atılan her golle önü alınamaz büyük bir coşkuyla ve kendi bayraklarımızla Türk Millilerine tezahüratlar yapıyorduk.
***
Maçları kazandığımızda, içimizden geldiği için meydanlarda oynadığımız o kısacık çiftetelli için sonradan bin pişman olduk. Bu kadarcık sevince bile katlanamadılar. Kutlamalar için bizi şehrin öte tarafında in cin top oynayan çayırlara sürdüler. Çiftetelli nerden de oynadık seni dedik.
Hâlbuki gençler ve çocuklar, yüzlerinin bir yanını Türk, diğer tarafını Alman bayraklarının renkleriyle boyamış, bir ellerine Türk diğer ellerine Alman bayrakları almışlardı ancak meydanlara alınmıyorlardı.
Alınmamıştık.
O gece bu ayırımcılığın acısıyla gözlerinden süzülen yaşlar, yağmur gibi yüzlerindeki bayrakları silip süpürerek yerini büyük bir boşluğa bırakmıştı.
‘’Türken Raus’’ dönemi bile bu zamana göre daha iyi günlerimizmiş dedik.
KİBİR
Tepeden bakan Almanları esefle izlerdik. Nasıl başları dik, gözleri havada ama asla bakmayan görmeyen, bakışları bir lahza olsun üzerinize konmayan.
Bu ne kibir, bu ne kendini beğenmişlik, derdik hep.
Allah için hakkınızı teslim etmemiz lazım.
Bir atasözünüz halen etkiler bizi. Sizler onu çoktan unuttunuz ama izninizle ben hatırlatayım bu Alman atasözünü: "Kibir, sonun başlangıcıdır"
YANANLARLA YANDIK
1990 lı yılların sonlarıydı. Bir gece uzun uzun çalan telefon sesine uyandık. Alo’muza gelen sese çok şaşırdık. Almanya’daki askeri görevlerinden sonra Amerika’ya dönen bir aileydi.
"Çok şükür hayattasınız" dedi endişeyle. "Türkleri yakıyorlarmış. Televizyonda gördük. Camdan, yangından kurtarmak için, alevler dumanlar içinde aşağıya çocuk attıklarını gördük’’. İspanyol kökenli bir aileydi. Oturduğumuz yerdeki komşularımızdan ne böyle bir telefon gelmiş ne de arayan soran olmuştu..
Tarifi olmayan ağır bir hiçlik ve kimsesizliğimiz yananlarla birlikte yanan ciğerlerimizin acısına eklenmişti.
***
Irkçılık kokan başka bir olay da Dönerci Cinayetleri idi. Alman derin devleti içinden bazı elemanların da karıştığı Neo Nazi seri cinayetlerine kurban gidenler sadece dönerciler değildi. İçlerinde çiçekçi, internet kafe veya büfe işletenler de vardı.
Bu arada en büyük talihsizliği Türklere benzemek olan bir Yunanlı da yanlışlıkla öldürülmüştü. Neo Nazilerin bu yanlışlıktan duyduğu yeis ise ırkçılığın da katmerli olduğunu öğretti.
***
Kapı önlerine, merdiven boşluklarına, posta kutularına Neo Naziler tarafından bırakılan tehdit mesajları, görünüşleriyle tuhaf olduğu kadar bazen de "Bu kadar da olmaz’’ dedirten düşündürücü semboller.
Okullarda çocuklarımıza, gençlerimize uygulanan mobingler, internet, sosyal medya üzerinden haberleşip sinsi sinsi tuzağa düşürmeler.
En son bir TV haber sunucumuz, Türkçe bir cümlecikle yayına başladı diye neredeyse aforoz edildi. Hâlbuki amacı gayet masumeneydi.
***
Yıllar içinde Almanya’yı inşa ettik. Hatta insanlığı yüzyılın pandemisinden kurtaracak mucize aşıyı bulduk.
Buna rağmen bölük bölük bölündük, birbirimize düşürüldük.
Soru işaretleri arasında sıkışıp kaldık.
Hâlbuki dualarımız bile, sadece kendimiz, ailemiz ve Türkiye’miz için değil Alman komşumuz, çocuklarımızın okul veya iş arkadaşları, köşedeki pastacının hasta yeğeni için ve Almanya’nın toptan iyiliği içindi.
Nihayetinde biz de Almanya da yaşıyoruz. Almanya bize çocuklarımızın doğduğu ikinci vatandır artık.
Tamam, canımız yandığında, üzüldüğümüzde ‘’Alamanya acı vatan’’ diyoruz ama sonra yine hayat kaldığı yerden devam ediyor. Hem biz Türkler, hayatta kalışımızı ve devamlılığımızı, kinden beslenerek değil, affedip hoş görmekten, genelleme yapmamaktan alıyoruz.
BAYRAK
Yani bir milleti tabii ki bayrağı temsil eder. Alman milli maçlarında, evdeki Alman bayraklarımızı çıkartır. Alman takımı için tezahürat yaparız.
Almanlarda eskiden öyle bir bayrak bilinci de yoktu. Amerikalıların olduğu bölgede, Amerikan askerlerinin kaldığı toplu yasam merkezlerinde balkonlarda Amerikan bayrakları görülür ama Alman bayrağına öyle her yerde rastlanmazdı. Çok garipserdik ve hiç anlayamazdık.
İki Almanya’nın birleşiminden sonra, yeni Alman veya kısmen eski Alman gençler bizim gençlerle takıla takıla ‘’Bayrak Kültürünü’’ bizim gençlerden öğrenmiş oldular.
***
Bazı Almanların tuhaf, anlaşılmaz itici tavır ve havalara girmesi düşündürücü olsa da Allahtan daha barışçıl, daha sevgi ve saygıyla kucaklayıcı olanları çoğunlukta.
Başta "En Alttakiler“in yazarı Günther Wallraff olmak üzere Almanya’nın aydınlık yüzlerinin her birine teşekkürü de bir borç bilirim.
