Bizim nesil, tasarruf etmeyi, onarmayı, geçinmeyi, idare etmeyi bilen evlere doğmuşuz. Onlar, her şeyin daha zor bulunduğu, dolayısıyla daha kıymet bilindiği zamanlarda yaşamışlar, bizler, annelerimizden, azdan çok etmeyi ve üretmeyi öğrenerek büyümüşüz.
Pek çoğumuz o evlerde her devirde yapabileceğimiz şeyler olduğunun örneklerini yaşadık, sadeleşmenin, yaşamı ne kadar kolaylaştırdığını tecrübe ettik, tüketmenin sonunun olmadığını ama bunun yanında üretmenin nasıl da keyifli olduğunu anladık.
İşte bu yüzden sanırım,
Sebzemi, meyvemi -hem daha tazedir- pazardan, pirincimi, unumu toptancısından alırım. Yoğurdumu, reçelimi, zeytinimi, pastamı, böreğimi evde yaparım. Kışlık erzakımı, sebzemi yazdan hazırlarım.
Mümkünse el becerimi geliştirip, kendim bir şeyler yapmaya özenirim. Markete, çarşıya alışveriş listesi yaparak giderim, ihtiyacımdan fazlasını almam. Giysilerimi temiz, özenli ve uzun yıllar kullanırım.
Kırılmadıkça, bozulmadıkça eşyalarımı değiştirmemeye dikkat ederim. Önceliğim, tamir ettirmekten ya da onarmaktan yanadır. Arada bir yenilik yapmak istersem, yerlerini değiştiririm. Ulaşabileceğim yakınlıktaki yerlere yürüyerek ya da toplu taşımayı kullanarak gitmeyi tercih ederim.
Tüketirken, üretmeyi de severim. Üretken insanlara imrenirim, onlardan bir şeyler öğrenmeye ve kapmaya çalışırım. Tasarruf ettiklerimden arttırdıklarımla özel ilgi alanıma giren ne varsa onları gerçekleştiririm.
İçinde bulunduğumuz dönem harcamalarımıza daha da bir dikkat etmemizi gerektirse de ben, bütün bunların bir yaşam biçimi olduğunu düşünürüm.
Gereksiz harcamalar yerine, insanı mutlu edenin, iç huzuru olduğuna inanırım.
Tüketimin cazip hale getirildiği günümüzde, hem kendi dönemimize hem de gelecek nesillere örnek olması açısından oldukça önemsememiz gereken bu konularda birbirimizden ve büyüklerimizden yararlanacağımız çok şey olacağını düşünüyorum.
Dilerim geleceğimiz olan çocuklar da görerek, yaşayarak bizden öğreneceklerinin farkına varabilsinler ve vakti geldiğinde bütün bunları kendi yaşamlarına geçirebilsinler.
