Facebook sayfama bir alıntı düşmüştü:
Bankadan maaşını alan emekli kalabalık otobüse biner.
Çok geçmeden cebinden parası çekilir.
Otobüsçü para isteyince emekli çaresiz kalır.
Parayı çalan hırsız:
“ İnsanlık öldü mü yahu? Yazık değil mi adamcağıza? “ der, emeklinin
otobüs parasını ödeyerek, iyilik kahramanı kesiliverir. Dualar birbirini izler:
“ Allah senden razı olsun”
”Dünya senin gibi insanların yüzü- suyu hürmetine ayakta duruyor”
“Allah senin gibi insanların eksikliğini göstermesin.”
Ve benzerleri sıralanır.
Tanrının bu duaları kabul etmiş olabileceğini söyler fıkracı.
Mizahın bir yanıyla bayrak açtığı; bir yanıyla kılıç salladığı; bir başka
yanıyla da bir demet çiçek sunduğu zengin bir söylem.
Olup bitene bir de biz bakalım:
Diyelim ki hırsızı bilmiyoruz.
Yapılan içten dualara- birer dilektir onlar- tüm varlığımızla katılmaz
mıyız?
İnsan denilen varlığın insanlaşması, toplumsal yaşamın ziyneti haline
getirmez mi onu?
Yardımlaşma- dayanışma özverisi dünyaları değmez mi?
O davranışları sağlayan kaynağa, tüm kalbimizle teşekkür etmemiz
gerekmez mi?
Dilekler yanlış ve değersiz değilse, nasıl oluyor da hırsızın çoğalması
gibi lanet bir sonuca ulaşıyoruz?
Hırsız dürüstlük kisvesine bürünerek, bir de iyi duygularımızı çalıyor.
Hem de gözümüzün içine baka baka. Birileri gibi…
Kendisini yücelttire yücelttire. Birileri gibi…
Nereye ve nasıl teşekkür edeceğiz?
***
Elbette yarattığı doğa sistemi içinde, bize de yaşama izni verdiği için
Tanrımıza teşekkürümüz sonsuzdur.
Ancak, Doğanın vermiş olduğu, bir hazine olan beynimizi kullanmaz
isek, Doğaya isyan etmiş olmaz mıyız?
Ben size bir sır vereyim mi?:
Tanrımız çok akıllı ve çok kurnazdır.
Kafamıza beyni koyup, bizi kendi halimize bırakmış, çekilip gitmiş.
O nedenle, bizim yanlışlarımızın kaynağı da, doğrularımızın takdir
odağı da kendi etkinlik alanımızdadır.
Yani doğrularımızın çoğalıp yanlışlarımızın azalması, insanlaşma
yetkinliğimize bağlıdır.
Bu yetkinliği kazandıracak erkinlikler dizisi ise “ Eğitim Süreci”dir.
Bu süreç “ İnsan Hak ve Özgürlükleri” kavramı bilince çıktıkça, iki
ayaklı yaratığı insanlaştırıyor ve saygın dileklerin hem sahibi, hem de
hedefi haline getiriyor.
O nedenle, dilek ve isteklerimizi, hırsız yaratmayacak bir Tanrı’ya(!)
yöneltip, hırsızları ödüllendirme yerine, eğitim- öğretim etkinliklerini
güçlendirmeliyiz.
Bizi aldatılmaktan kurtarabilecek biricik güç de bu atılım olacaktır.
