Yaşadığım hayatım da,
Mutlu anlarım oldu, benim de.
Mesleğimde, zirve yaptım,
Kendi ölçümde.
Evlendim, 52 yıldır,
Hayatı paylaşıyorum eşimle.
Çalışkan, dürüst, başarılı,
Yiğit, iki delikanlım,
Ve dünyalar tatlısı,
Üç torunum var şu an.
Ama bu dünyanın,
En bahtiyar, insanı olduğumu,
Söyleyemedim, hiçbir zaman.
Daha çok mutlu anlarımın,
Olmasını isterdim.
Yoksullukların olmadığı,
Barış içinde, havası, suları,
Denizleri, atmosferi temiz,
Zümrüt gibi bir dünyada,
İnsanlarla, kardeşçe,
Yaşamak isterdim.
‘’Farkında mısınız bilmem.
Hayat budur zaten’’.
Anlar, sadece acı, tatlı anlar.
Yaşanmışlıktan ancak,
Bunlardır, hatırda kalanlar.
Aslında mutlu anın,
Kıymetini bilmeliyiz.
Zira anın bir sonrasını,
Asla bilemeyiz.
Eğer hayata yeniden, başlayabilseydim,
Olanakların elverdiği kadar, yaşamın her anını,
Dolu, dolu yaşar, anın kıymetini,
Daha iyi bilirdim.
İşte, şimdi, 79’zundayım,
Kanserle yaşamanın,
Yetersiz bir kalbin,
Tutsağındayım.
Kalan ömrümde,
Ülkeme bir iki eser daha,
Kazandırabilir miyim?
Diye düşünüyorum.
Bundan sonra, tadını çıkaracak,
Daha ne kadar, zamanım kaldı,
Onu da hiç bilmiyorum!...
Süleyman BOZDEMİR.02.04.2022- ADANA