Esat Yavuztürk
Enver Gökçe Erzincan’ın Kemaliye ilçesinin Çit köyünde l920 de gözlerini dünyaya açmış. Gökçe, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünü bitirmiş. 1951 yılında tutuklanmış. Türkiye Komünist Partisi davasından yedi yıl ceza almış. 1957’de cezaevinden çıktıktan sonra iki buçuk yıl sürgün yaşamış. 1960’dan sonra bazı gazetelerde düzeltmen olarak çalışmış. 1963-l966 arasında İstanbul’da Yurtlar Müdürlüğü görevi yapmış. Devamlı takip ediliyor ve rahat bırakılmıyormuş. Huzuru doğduğu köyde bulur umuduyla köyüne dönmüş. Rahatsızlığı artınca l977’de tedavi için Bulgaristan’a gitmiş ve dönüşten sonra çevirmenlikle uğraşmış. 19 Kasım 1981’de adını eserlerinde bırakarak aramızdan ayrıldı.
Enver Gökçe geniş omuzlu, hafif kambur gibi gözüken (ezilmişliğin etkisiyle) ağır adımlarla yürüyen, sakin ve sessiz bir insandı. İstanbul’da yaşadığı dönemde arada bir hemşeri kahvesine gelirdi. Özellikle kendi köylülerinin toplandığı hemşeri kahvesini tercih ederdi. Bu kahve, Sultanahmet Parkı’nın Adliye Binası tarafında, Ticari İlimler Akademisi’ne doğru giderken tam okulun karşısındaki tek katlı köşe bina olup, önünde de bir kaç ağaç bulunan, ağaçların gölgesinde oturulan bir yer...
Yalnız yaşayan bu sessiz insan hemşerilerini görmek için geldiği kahveye yanaştığında çenesini yukarıya doğru kaldırıp, gözleriyle ileriye bakarak köylülerinin oturduğu masayı arar. Aradığı masayı bulunca içi rahatlayıp, yavaş yavaş yanaşarak bir kenara oturur. Tanıyanlar “Enver Ağabey hoş geldin” diyerek selâmlarlar ve bir de çay ısmarlarlar. Benim de Eğinli olmam ve annemin de Çit köyünden (Enver Gökçe’nin köyü) olması nedeniyle hemşeri kahvesine gittiğimde annemin akrabalarının masasına oturduğum oluyordu. Bir gün gene kahveye gittiğimde dayıoğlu Recai’nin yanına oturdum. Aradan yarım saat geçmemişti ki garip bir adam sanki çekinir gibi masaya yanaştı. Dayıoğlu Recai bu gelen adamı görünce ayağa kalktı ve “Enver Ağabey hoş geldin” dedi, sandalyesini ona uzattı, o gelen adam uzatılan sandalyeyi almadı, başka bir sandalye bularak Recai’nin yanına oturdu. Recai bana dönerek, yeni gelen adamı gösterip: “Bu geleni tanıyor musun?” dedi. Ben de tanımadığımı söyleyince: “Şair Enver Gökçe” dedi. Gazete ve dergilerde ismini okumuştum, ama kendini görmemiştim. Merak ettiğim bu değerli hemşerimi karşımda görünce bir tuhaf oldum, hem şaşkınlık hem de memnunluk duyarak tanışmış olduk.
Enver Ağabey’le buluştuğumuzda çeşitli konular konuşulurdu. Recai’nin evi kahveye yakın olduğu için bazen Enver Ağabey’i eve götürürdü. Bir gün bende beraber gittim. Sohbet ederken Enver Ağabey’in gözü duvardaki örümceğe takıldı ve kendinden geçercesine örümceğe bakmaya başladı. Bir müddet sonra kafasını sağa sola sallayarak: “Bu benim arkadaşım örümcek,” dedi. Merak edip sordum. “Ağabey bu da ne demek?” dedim. Bunun üzerine olayı anlatmaya başladı.
“Ben senelerce hapis yattım. Günlerim, ufak bir pencereden ışık alan, daracık hücrede geçti. Böyle hücrede yatan arkadaşlardan çıldıranlar oldu!”
“Sen nasıl dayanabildin?”
“Benim yattığım hücremde bir örümcek vardı. Ona arkadaş oldum. Onun ördüğü ağı beraber işlerdik. Ağır ağır, sanki birine kızmış gibi kafasını bir ileri bir geri sallayarak ve sabırla geometrik şekilleri yapabilmesi, bir gelinlik kızın dantel işlemesi gibi, özenle sarfettiği o kutsal işçiliği, ağ üzerinde haşmetli gezişi, benim kendimi dinlememi önledi ve benim hayatta kalmamı sağladı. O benim emeğine saygı duyduğum, yaşamımı borçlu olduğum, biricik Arkadaşım Örümcek,” dedi.
