Devlet yapısının en sağlıklı işlemesi gereken kurumları bugün bir erozyon içerisinde bulunuyor. Bir kötü politikadan doğan aşınma ve çöküntüdür ki, ülkeyi tarihin en büyük bunalımına getirmiştir.
Şu anda en çok sarsıntıya uğrayan ve aşınan hatta çöken Devlet kurumlarından biri ise, eğitimdir.
Bugün, eğitim yapımızda karşı karşıya kaldığımız manzara acıdır, utanç vericidir.
Bir ülke ki, okullarında taptaze-körpe beyinler- gençler, çocuklar birbirlerine kinle, nefretle, hınçla bakıyorlar; bir ülke ki, öğretmen yetiştirmek için Devletin aldığı çocuklarının beyinlerine iktidar himayesinde barış değil, kardeşlik değil, ölüm ve savaş tohumları ekilebiliyor; bir ülke ki, öğretmenleri dövülüyor, kıyılıyor, horlanıyor; aile düzenleri darmadağın ediliyor, öldürülüyor.
Eğitimde bir sistem yok, Eğitim Bakanlığı, salt insan yiyen bir makine gibi çalışıyor; atıyor, sürüyor, kuşakları tüketiyor...
İşte, bu ülke bizim ülkemizdir.
Geldiğimiz nokta budur. Bu durum karşısında duyarsız kalamayız, susamayız.
Yeni dünyanın insanını, eski dünyanın safsataları ile yetiştirmek ve yönetmek eğitim değildir. Aldatmacadır ve bir oyundur.
Bizim eğitim felsefemizi Atatürk, asla eskimeyecek bir biçimde dosdoğru saptamıştır:
?Eğitim ve öğretimde uygulanacak yöntem: Bilgiyi insan için gereksiz bir süs, bir baskı aracı ya da uygarlık zevkinden çok, yaşamda başarıya ulaşmayı sağlayan, işe yarar ve kullanılabilen bir araç durumuna getirmektir.?
Dünya teknolojik devrim çağı yaşıyor, iş piyasası, gözünü kırpmadan buyrukları yerine getiren, ekmek parası için otoriteye mekanik bir biçimde boyun eğen kişiler istemeyecektir.
Yarın, kritik kararlar alabilen, yeni koşullarla başa çıkabilen, en karmaşık sorunları halkla uyum içerisinde çözebilen, yeni ilişkileri anında saptayabilen, birbirine saygılı ve dinamik bir toplum kurabilen kişilerin olacaktır.
?Hollandalılar belli bir plan içinde çalışa çalışa, çiçek bahçelerini süsleyen binlerce çiçek yetiştirmişlerdir. Diğer tarafta, İsviçreliler-Hollandalılar fazla süt veren inekleri; İngilizler gayet iyi koşan cins atları ve iyi et ve süt veren koyunlar yetiştirmişlerdir.
Yabancı uluslar, kendi ülkeleri içinde yetişen çiçekleri, atları, öküzleri ve koyunları terbiye ediyorlar. Bunları başka memleketlerde ki tarlalara, ormanlara ve çayırlara yayılacak şekle sokuyorlar. Toplumlarının bir parçası olan köylü ve işçilerinin bilgi ve becerilerini böylece yükseltip geliştiriyorlar.
Biz ne yapıyoruz? Bırakın hayvanları terbiye etmenin, insanları eğitmenin yollarını çarelerini bile düşünmüyoruz.
Beyler! Şurada, kendi aramızda samimi olarak konuşuyoruz! Herkes, kendi vicdanını kendine hakim yapıp, kendi meşgul olduğu işi bir kez düşünsün. Şimdiye kadar neyi terbiye ve ıslah ettiğini, kimleri yükselttiğini düşünsün. Etrafımıza bakalım, içinde bulunduğumuz toplum derin bir bilgisizlik içinde yüzüyor. Size sorarım: Bu millet hangi millettir? Kendi milletimiz değil mi?.. Suç kimdedir?..?(İdeal Öğretmen, Grıgory Petrov, sf.29)
Dünya´da gelişmiş uygar ülkeler başarılarını iyi yetişmiş eğitimcilerine borçludur. Yapan iyi olmazsa yapı nasıl iyi olur? Eğitimci ve sistem iyi olmazsa yetiştirilen nesiller nasıl iyi olur? Bu dünya da uygarlıkta ? arkalarda nal topluyoruz? diyecek kadar geri kalmamızın nedeni eğitim sisteminin çağdışı olmasındandır.
?Okul?lar da birtakım ?okumuş adamlar? yetişiyor.
Sadece okumuş adamlar da yarının Türkiye´sini kuramaz. Çünkü bizde okul, insanı yaşamdan ve toplumdan uzaklaştıran tecrithanlerdir: Daracık sıralarda oturmak, öğretmenleri dinlemek, not almak, sorulursa ezberlediğini söylemek sınav korkusu yaşamak, karne ve diploma almak. İşte bizde klasik okul yaşamı.
Okulun amacı, öğrencinin düşünme, yaratma, isteme, arama, araştırma, sorgulama, yaşama ve topluma yararlı olma yeteneklerini geliştiren eğitim ve terbiye yeridir.
