Türkiye'de, yazmak isteyenler nedense hep yabancı edebiyatçıları örnek alıyor, onların deneyimleri üzerinden bir fikir geliştirmeye çalışıyor. Bu anlamda “Yeni Adana’da Düşünce-Sanat ve Toplum”  olarak bir eksikliği giderme çabası içine girdik. Değerli edebiyatçılarımızın katılımıyla kapsamlı bir bellek oluşturmaya çalışacağız. Yazar adaylarına yol gösterici olacağına inanarak… İlk konuğumuz 50 Kuşağı’nın önemli temsilcilerinden Adnan ÖZYALÇINER…

Daha ortaokul sıralarındayken ders kitabımızdaki Ömer Seyfettin’in Ant, Kaşağı gibi öyküleri etkiledi beni. Ömer Seyfettin'e özenen bir öykü de karaladım o sıralarda. Lisenin ilk yılında edebiyat öğretmenimiz Salim Rıza Kırkpınar'ın bir anıtı anlatmamızı istediği kompozisyon ödevinde İstanbul'un surlarını anlattım. Yalnız duvarlarını değil, sur dibinde yaşayanları, çevresinde olan biteniyle birlikte. Örnek ödev olarak, öğretmenimizin sınıfa okuttuğu bu yazım tetikledi beni. Liseli yıllarımın ortalarında 1953'te tek sayı çıkarabildiğimiz Demet, Türk Sanatı dergileri ile Vatan Gazetesi Gençlik Sayfası’nda ilk öykülerim yayınlandı. 1954'te Karagümrük'te Tanju Cılızoğlu’nun çıkardığı Onüç dergisinde oturduğumuz aynı semtin, yaşayanlarının öykülerini Kenar Mahalleden Notlar üst başlığıyla, derginin ikinci sayısından başlayıp arka arkaya, bir yıl boyunca, belki daha fazla yayınlandı. Ardından Seçilmiş Hikayeler dergisi, Yenilik, Yeditepe, a Dergisi, Pazar Postası gibi dergilerle gazetelerde 1960'da ilk öykü kitabım Panayır çıkana kadar daha birçok öyküm yayınlandı.

Gençlik yıllarımda her koşulda yazdım. Evde, kahvede, garda, vapurda. Orta yaşlarımda yazmaya elbet evde devam ettim. Daktilo başında. Çalıştığım gazetelerle yayınevlerindeyse kimi notlar almışımdır. Not almalar sokakta, kimi zaman yatakta, uykudan uyanarak da sürmüştür. Şu yaşlılık dönemimdeyse başucumdaki komodinin üstünde bir bardak suyun yanında küçük bir klasör içindeki kağıtlarla sivri uçlu bir kurşun kalem bulunuyor. Silgi de bulundurduğum olmuştur. Yazılarımı baştan beri kurşun kalemle yazdığımı söylemedim sanırım. Yazı masamda uçları açılmış beş altı kurşun kalemle bir silgi, bir de kalemtıraş eksik olmaz. Daktilo döneminde kurşun kalemle yazdığım öyküleri bir süre dinlendirdikten sonra kimi zaman düzeltmeler yaparak daktiloya çekerdim. Bilgisayar kullanmıyorum kurşun kalemle yazdığım yazılarımı sağlığında eşim Sennur Sezer bilgisayara aktarıyordu. Sonraları torunum Adnan Taylan Sakin bir süre aktardı. Şimdilerdeyse sağ olsun kızım Ayşe Bengi aktarıyor.

(Bu başlığın oluşturulmasında F. Hüsnü Dağlarca’nın “Yapıtlarımla Konuşmalarım”ı etkili olmuştur.)

Ben kitaplarımla konuşmadan onlar konuştu. İşte dedikleri: Biz İstanbulluyuz. İstanbul'un kenar semtlerinden birindeniz. Öncelikle olan bitenin hepimizden çok farkında olan bu mahallelerdeki yoksul insanlar, türlü nedenlerden kendilerini ifade etmekten yoksundular. Çoğunluğu işçilerle emekçiler olan bu insanların diyemedikleri sorunlarını, acılarını, sevinçlerini biz söyledik. Onların dili olduk. Koskoca İstanbul bu. Tarihi, coğrafyası, kültürü ile birçok zenginliklerle güzellikler barındırıyor kendinde. Geçmişten miras kalan, gözümüz gibi korumamız gereken bütün bu güzelliklerle zenginlikleri, varlıklı, yoksul, azınlık,  çoğunluk, yerli, göçmen demeden eşitçe paylaşmaktan yanayız. Öyle olmuyorsa olması için gereken önlemleri almalıyız.  Yaşayamadıklarımızın özlemi içimizde kalmasın. Biz İstanbulluyuz. İstanbul'u örselemeden/örseletmeden hep birlikte yaşayalım istiyoruz. Acısı sana, tatlısı bana demeden. Ayrımsız.