Bak! kollarım oynamıyor
bacaklarım birer tahta
gözlerim safi beyaz, pamuklar uçuşuyor
neler görmüştü canlıyken neler
hiçbir şeyim yokmuş meğer
ne el benim, ne ayak
zorlasam usumu toz bulutu bir hayat
rüzgâra kapılmış uzaklaşıyor
hırs, kavga, tuzak
son solukta benliğimden indiler
derin bir karanlık toprak
kımıldıyor etimde, duyuyorum
çoksürmez tüketir gövdemi tırtıllar
ölüm sözcüğünden korkardım
oysa ölünün kendisiyim şimdi
cesetler konuşsalar…