Uzman Psikiyatrist Sabri Yurdakul, mültecilerin düzeni bozdukları ve daha ucuza çalıştıkları düşüncesinin giderek arttığını ve bu durumun onlara acıma duygusunun görmezden gelinmesine yol açtığını söyledi.
Uzman Psikiyatrist Sabri Yurdakul, gözardı edilen mültecilerin acılarının kanıksandığını belirterek, ?Ne kadar yardım etme isteğinde bulunuyoruz ve bunu istesek bile hayata geçiriyoruz? Yoksa onları görmenin vicdanımızı acıtmasının dışında çok fazla etkisi olmuyor ve giderek bunu kanıksıyoruz? diye konuştu.
Yurdakul, ´geldikleri yerde düzeni bozuyorlar, daha ucuza çalışıp iş imkanlarını elimizden alıyorlar, onlarla birlikte hırsızlık ve soygun olayları artıyor´ düşüncesinin giderek yaygınlaşmaya başladığını belirterek, ?Bu da onlara acıma duygusunun giderek görmezden gelinmesine yol açıyor. Bir umursamazlığa dönüşüyor. Kendi başımıza gelse neler yapardık diye düşündüğümüz durumları maalesef televizyonda yaşadığımız olaylara benzetir olduk. Kan var, acı var ama duygu yok. Kendimizi onların hayatından ne kadar sorumlu tutuyoruz? Ne kadar yardım etme isteğinde bulunuyoruz ve bunu istesek bile hayata geçiriyoruz? Yoksa onları görmenin vicdanımızı acıtmasının dışında çok fazla etkisi olmuyor ve giderek bunu kanıksıyor muyuz diye düşünüyorum? dedi.
Onların yönünden bakıldığında ise durumun çok daha içler acısı olduğunu kaydeden Yurdakul, ?Evlerini yurtlarını bırakıp gelmişler, bir ekmek alabilecek parayı bulamayıp kış günü incecik kıyafetlerle yollara dökülüyorlar dilini bilmedikleri bir ülkede. Çoluk çocuk yaşantılarını kurmaya çalışıyorlar ama dilenci konumundan öteye gidemiyorlar. Artık bu da onların üstüne yapışıp, ufacık çocuklar Arapça yardım dileniyorlar? diye konuştu.
Yurdakul, sözlerini şöyle sürdürdü:
?Yapılan araştırmalarda depresyonun, kaygının çok yükseklerde bulunması onların bu yaşadıklarının sonucunda sadece kaçıp kurtularak, hayatlarını kurtarmalarına rağmen ruhlarının acı çektiğini gösteriyor. Giderek dışlandıkları bir ülkede var olmaya çalışıyorlar. Deyim yerindeyse yaşama tutunmaya çalışıyorlar. Bunu ne kadar yapabildiklerini bilemeyiz ama bu durumun her iki taraf içinde bir sınav olduğunu düşünüyorum. Bizler onların acılarına yabancılaştığımız oranda aslında kendimize yabancılaşıyoruz. Görmezden gelmenin sorunu ortadan kaldıracağını düşünüyoruz ama geri dönmedikleri sürece bu toprakları onlarla paylaşacağımızı unutmamalıyız. Onları kazandığımız sürece kendi yaşantımızı da daha yaşanabilir kılacak yoksa onların çektikleri sıkıntıların giderek hastalıklar, yoksulluklar, hırsızlıklar, gasp olayları ile yaşantımızı zorlaştırdığını birlikte yaşayacağız.?
