İlk defa sergilenecek eserlerden oluşan sergi, Çiftçi’nin üretimine kapsamlı bir bakış imkânı sunuyor.
Pandemide, hepimizin evlere kapandığımız dönemde, tam da gün ışığından yoksun kaldığımız ve ona ihtiyaç duyduğumuz sırada güneş ve gün ışığıyla derin bir bağ kuran sanatçı, eserlerinde bu temayı sıklıkla kullanıyor. Doğal gün ışığının bize verdiği mutluluk, huzur ve güven duygusu, güneşi göremediğimiz anda hissedilen güvensizlik Çiftçi’nin ilham noktalarını oluştururken sanatçı bir yandan binlerce yıldır insanlar için çok mühim ve hatta tapınılası bir yere sahip olan güneşin neden ve nasıl bu kadar önemli hâle geldiği konusunu sorguluyor. Pencereden yansıyan ışıkla yetinmek zorunda kalan, kendi dünyasına çekilmiş kadın figürler sanatçının çalışmalarında sıklıkla yer ediniyor.
Gün ışığından uzak kalmasıyla bölünen iki farklı kimliğiyle karşılaşan sanatçı, bu ikiliği sergi mekânına da taşıyor. Giriş katını huzur, güven ve iyi hissettiren enerjiyle, gün ışığıyla ve güneşle betimlerken, alt katı pandemi süresince hissettiği ve sergiden önce zaman geçirip, burada üretmeye devam ettiği daha melankolik, hatta huzursuz işlerle sarıyor. Bu ifade biçimiyle zihni ve hislerini aktarmaya çalışıyor. Hem atölyesine hem de iç dünyasına izleyiciyi de davet ederek mekânı dönüştürüyor.
“Ondan gelen ışık iyiliktir gerçekte ve iyilik imgesinin ta kendisidir.
En yükseklerden ve en eskilerden sonunculara değin, her özün içine işler; gene de özlerin ötesinde hep kendisi kalır, çünkü ne en yüksekler onun yüceliğine ulaşır, ne de en aşağılar onun yurtluğundan kaçıp kurtulabilir. Öyle ki ışığın kavradığı her şeyi aydınlatır, ona biçim ve yaşam verir, onu korur yetkinleştirir; her varlığın ölçüsüdür o, süresi, sayısı, yayılımı, nedeni ve sonudur. Bu yüzden o aynı zamanda tanrısal imgenin kendini gösterdiği imgedendir, büsbütün ışık olan, parıltısı hiç bitmeyen o büyük güneştir.Ve güneşin, kendi öz parıltısındaki o büyük aşıp geçme gücüyle ulaşamadığı göz görür evrende başka şey yoktur.”