Ülkemizde oyun ahlakı çok düşük düzeyde...
Sokaklarda, bahçelerde oynayan çocuklar arasındaki ?oyun beraberliği? uzun sürmez, çokluk bir süre sonra mızıkçılık ve kavga ile bozulur. Stadyumlarda ki maçlarda da oyuncular ve seyirciler arasında centilmence, sportmence davranışlar yerine sövüşme, yuhalama, dövüşme, taşlama, hatta ve hatta hakeme bile saldırma doğal hallerdendir. Politik yaşantımızda da partiler arası ilişkilerde ?geçimsizlik? demokrasi tarihimiz boyunca sürüp gidiyor. İdeolojik kamplara bölünmüş gençlik arasında çatışmalar da anarşik patlamalara yol açıyor.
İşte bütün bu nefse hakim olamamak, uyumsuzluk ve saldırganlık psikolojik azgelişmişliğin ve eğitim boşluğunun tipik belirtileridir. Görülüyor ki, çok önemli bir toplum hastalığı karşısındayız. Bunun nedenleri üzerinde durmak ve çözüm yolları aramak bence en başta gelen bir toplum sorunumuz.
Okullarda çocuklar, oyun saatlerinde başıboşluktan kurtarılmalı. Oyun kurallarına saygılı, yani kaybedince mızıkçılık etmeyen, kazanınca böbürlenmeyen, hele kavgaya tutuşmayan çocuklar yetiştirmek için yetkili öğretmenlerin gözetimi altında oyun dersleri verilmeli ve oyun içinde eğitim ve öğretim sağlıklı yapılmalıdır.
Böylelikle çocuk disiplinli oyun yoluyla bir çeşit ?efendice? davranış alışkanlığına kavuşacaktır. Hayata atıldığı zaman da bu centilmence alışkanlıkları toplumsal ilişkilerinde de uygulancaktır. Yaşayarak öğrenecektir insan olmayı...
Cezmi Doğaner
