Ali UYSAL, Eğitimci/Yazar
DOSTLARIM, ARKADAŞLARIM, ÖĞRENCİLERİM
Türkçemizin bir güzelliğini anlatacağım; ne var ki bunlarla dilimizin güzelliği ve özelliği bitmiş olmayacak. Unutmayalım ki “Türkologlar” bir ömür harcıyorlar dilimizin özelliklerini anlatmaya.
Ataol Behramoğlu adlı bir şairimiz var. Sevilen büyük bir şairimiz. Bizde olduğu kadar Avrupa’da da tanınır. Bir gün Paris’te Ondan bir şiir sunumu isterler. Şair sunumunu Türkçe yapar. Dinleyiciler içinde Türkçe bilen yok. Sunum bittiğinde dinleyenler koşarlar şairin yanına. Derler ki: “Biz bu sunumu hiç anlamadık; büyük bir zevk duyduk. Bunun sırrı ne?
Olayın bir benzeri de Rusya’da yaşanır: Şairimiz Nazım Hikmet Moskova’dadır. Şiir sevenler Ondan bir sunum isterler. O da kabul eder. Nazım ana dili gibi Fransızca ve Rusça bilir. Dinleyiciler sunumu ya Rusça ya da Fransızca yapmasını ister. Nazım inatçıdır, söz dinlemez. “Hayır, Türkçe yapacağım!” diye diretir. İyi hoş da dinleyenler arasında Türkçe bilen hiç yok. Nazım yalvarmalara kulak asmayarak sunumunu Türkçe gerçekleştirir. Sunumun sonunda koca salon ayakta. Şairi çılgınca alkışlamaktalar. Gazeteciler koşar Nazım’ın yanına: “Bunun sırrı nedir? Bize anlatır mısın “derler. Şimdi Nazım’ın yanıtını dinleyelim: “Bu ne sunumu yapan benim, ne dinleyen şiir severlerin, ne de birbirinden güzel şiirlerin başarısıdır. Bu başarı benim güzel Türkçemindir!”
Burada dilimizin çok önemli bir özelliğini görmekteyiz: Türkçemiz müzik gibidir. Dinleyenler hoşlanır. Dinlemekten zevk duyar.
