Bu hafta Lozan Barış Antlaşmanın yıldönümü.
20. yüzyılın başlarında Balkanlar ve diğer Osmanlının Avrupa Kıtasında bulunan vilayetleri kaynayan bir kazan gibiydi. Her etnik yapı her millet Osmanlıdan kopmak bağımsız olmak istiyordu. Hasta Adam ölüyordu enkazın altında kalmayı kimse istemiyordu. Herkes en çok payı kapmak yarışındaydı. Osmanlı toprakları Anadolu dışında bir milliyetler ırklar ve dinler savaşını yaşıyordu. Devletin başı dertten kurtulmuyordu; isyanlar ayaklanmalar özerklik talepleri dört bir yandan kuşatmıştı devleti. Ne tuhaf; o sırada Devleti yönetenler de sanki çöküşü hızlandırmak üzere seçilmiş kişilerdi?
Zaten çok da uzun sürmedi 20. Yüzyılın daha 18. Yılında çöküş ve dağılma tamamlandı. Bu dağılmadan daha çok bir paylaşma ve bölüşmeydi. Düveli muazzama denilen Büyük Britanya İmparatorluğunun patronluğu altında toparlandığı varsayılabilecek devletler Osmanlıyı tarihe gömmüşlerdi.
Anadolu´da bu dağılmayı ve bölüşmeyi kabul etmeyenler direndiler. Ulu Mustafa Kemal´in önderliğinde verdikleri Kurtuluş Savaşıyla tüm emperyalist beklenti ve umutları bekleyenlerin gırtlağına tıkadılar. Onları 200 yıl sonra ilk kez bir savaşın galip tarafı olarak bir masa etrafında topladılar isteklerini kabul ettirdiler ve misak-ı milli sınırları içerisinde bağımsız bir devlet kurdular. O devlet bu devlettir: Türkiye Cumhuriyeti?
Lozan Antlaşması, Türklere bir Bağımsız Devlet olma yolunu açmıştır. Ulusal sınırları içerisinde Ulusal yargısını, bağımsız ekonomisini kurma, limanlarının boğazlarının göllerinin derelerinin tek sahibi oldukları bilincini vermiştir.
Lozan antlaşmasında etnik sorunlar-belki biraz basit gibi görünebilir-din temelinde ele alınmıştır. Müslümanlar ve diğerleri, yani, Müslüman olmayanlar. Müslümanlara Türkler denilmiştir. Görüldüğü üzere antlaşmanın karşı tarafı da ancak kendi dininden olanların hukuku üzerinde antlaşmaya maddeler koymuştur.
Sınır güvenliği tam anlamıyla Türkiye Cumhuriyetinin kontrolündedir. Bu prensipten Cumhuriyetimiz kesinlikle vazgeçmemiştir.
Sonra ne oldu dersiniz? Bu gün olanlar oldu. Ortadoğu artık Balkanize edilmiştir. Yanı Balkanlaştırılmıştır. Dünyanın en kolay ayrıştırılabilen yapıları bu coğrafyadadır. Emperyalizm neredeyse 400 yıldır bu çelişkileri kullanmakta ve derinleştirmektedir. İşin garip yanı Lozan Antlaşması 92 yıldan beri tartışılmaktadır! Kim tartışıyor Lozan´ı? Antlaşma masasında karşımızda oturanlar mı? Hayır! Lozan Antlaşması sayesinde onurlu bir devletin, Türkiye Cumhuriyeti´nin vatandaşı olanlar tarafından! Önce ?Lozan zafer mi hezimet mi? diye başladılar sonra Yeni Osmanlıcılık uydurmacasıyla Ortadoğuya lider olma hülyalarına düşen hırsları akıllarından önde giden politikacılar aracılığıyla siyasetten ekonomiye hukuk düzeninden sınır güvenliğine kadar her şey tartışmaya ve tüm kazanımlar tek tek terk edilerek geçersiz sayılmaya başlandı. Başardılar da.
Bu gün Türkiye Cumhuriyetinin sınırları yok edilmiştir. Cumhuriyetin Vatandaşları artık sınır güvenliğinden yoksun. Zaten ?vesayet? siz bir yönetim ya da demokrasi diyelim, özlemiyle tüm devlet kurumları başka vesayetlere verilerek yok edildi.
Bu gün Suruç´ta yaşadığımız büyük acının temelinde Lozan antlaşmasını terk etmenin sonucu vardır. 300 insanımız hangi inançla elini kolunu sallayarak bir başka ülkenin üstelik ateşler içinde bir ülkenin topraklarında inşa ve onarım çalışmaları yapamaya gideceğini düşünebiliyor? Daha dehşet verici olanı ise bu 300 insanımızı katletme cesaretini gücünü ve olanağını kim nasıl bulabiliyor? Demek ki orada artık Devlet yok! İşte işin dehşet verici olan boyutu bu! Sınırlarımız bir evin duvarları gibidir. Kendimizi evimizde vururlarsa; Nerede güvende olacağız?
Bu gün Ülkemizin güneyinde olan olayları düşünürken bazılarının çok önemsediği Sevr antlaşmasının 3.kısım 64. Maddesine göz atmalarını tavsiye ederim.
Lozan zaferdir. Türkün silahla kanla kazandığı Kurtuluş Savaşından sonra masa başında kazandığı en büyük zaferdir.
Biz onu zafer diyerek anmaya devam edeceğiz. Lozan Bayramınız kutlu olsun!
