Günümüzden beş yüz yıl önce Bulgar (Bolkar) dağı üstünde Yörük obaları yaşardı. Her
obanın bir beyi olurdu. Oba beyleri güçlü kişilerdi. Çevrelerinde sayılır sevilirlerdi.
Çevrede birçok sorun oba beyleri tarafından çözülürdü. Ad koyma, düğün gibi törenlerde hep
en başta en önde olurlardı. Varlıklı kişilerdi.
O yılların yaşam biçimini de gözden geçirelim istiyorum: Dağlar üstünde yaşaya halkın tümü
de Türkmen göçerleriydi. Geçim kaynakları hayvancılıktı. Otlu koyaklarda dolaştırır dururlardı
keçilerini.
Bu günkü anlamda okulları yoktu. Kemalettin Kamu’nun dediği gibi “yılların geçtiğini”
onlara kuzular haber verirdi. Ama kendilerine özgü, özgün bir halk kültürleri vardı. Masallar,
türküler, bilmeceler, ağıtlar gibi kültür denizinin içinde yaşayıp giderlerdi. Bu yaşantıdan
koskoca bir edebiyat biçimi doğmuştur: Halk edebiyatı. Bu edebiyatı hiç de hafife almamak
gerek.
“Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir” Der
Atatürk. Bu halkın hayat damarlarında kopukluk yoktu. Hiç eskimeyen yaman bir sanata
sahiptiler: Halk ozanları, halk türküleri. Halkın tek eğlencesiydi onları dinlemek. Ozanlar saz
çalıp türkü söylemeye başladılar mı halk kendinden geçer, büyülenmiş gibi dinlerlerdi
ozanları; Oba beyleri her zaman kollar ve korurdu.
Bir gün oba beylerinden biri bir şölen düzenledi. Çevrede ne kadar eli sazlı, dili sözlü
ozan var ise haber salındı. Tümü de sazlarını aldıkları gibi katıldılar toplantıya.
Görkemli bir toplantı oldu. Halk da yoğun ilgi gösterdi toplantıya. İğne atsan yere düşmezdi.
Seyrine doyulmayan bir toplantı gerçekleşti. Türküler, atışmalar, gönülleri okşayan saz
sesleri…Çiçekler bile kaldırmıştı başlarını dinlemek için.
Herkesin tanıdığı usta, ünlü bir ozan da vardı toplantıda. Sıra ona geldiğinde kendini
beğenmişçesine bir anlatım sergiledi. Diğer ozanlara hava atıyordu. ”Beni iyi dinleyin, benden
bir şeyler öğrenin, benden yararlanın” der gibiydi.
Ozanlar arasında biri daha vardı ki onu kimse tanımıyordu. Kara yağız, genç, elinde saz
sessizce oturuyordu yerinde. Elinde saz olduğuna göre o da ozandı. İzleyenlerden biri
dayanamadı laf attı: ”Ozan seni de dinleyelim. Haydi seni de bir tanıyalım. Şu anda bizlere
söylemek istediğin neler var?”
Delikanlı yavaşça doğruldu. Sazını alıp ortaya kuruldu. Sözlerinin yönünü az önce
çalım satan ozana doğrulttu. Çaldı, söyledi:
Dinle sana bir nasihat edeyim
Hatırdan, gönülden geçici olma
Yiğidin başına bir iş gelince
Anı yad ellere açıcı olma
.........................
Mecliste ârif ol kelâmı dinle
El iki söylerse, sen birin söyle
Elinden geldikçe sen eylik eyle
Hatıra dokunup yıkıcı olma
...................................
Dokunur hatıra kendisin bilmez
Asilzadelerden hiç kemlik gelmez
Sen eyilik et de o zayi olmaz
Darılıp da başa kakıcı olma
..................................
El âriftir, yoklar senin bendini
Dağıdırlar duzağını, fendini
Alçaklarda otur, gözet kendini
Katı yükseklerden uçucu olma
......................................
Muradım nasihat bunda söylemek
Size lâyık olan onu dinlemek
Sev seni seveni, zay etme emek
Sevenin sözünden geçici olma
...................................
Karacaoğlan söyler sözün, başarır
Aşkın deryasını boydan aşırır
Seni bir mecliste hacil düşürür
Kötülerle konup göçücü olma
Kimsenin tanımadığı bu genç delikanlı Türk Halkının gönlündeki tahta oturacak ve bir
daha oradan inmeyecek olan Karacaoğlan’dı. İzleyenler dondu kaldı. Öylesine yanık bir ezgi,
gönüllerin derinliklerine işleyen bir ses.
Ozanlara öğütler yağdıran ünlü ozan sazını bırakıp delikanlının yanına gelip alnından
öptü: ”Bundan geri benim ustamsın. Senin sazının üstüne saz, sesinin üstüne ses tanımam
gayri” diyerek övgüler yağdırdı. O günden sonra Türkmen elinde herkesin tanıdığı, sevdiği,
beklediği bir Karaca Oğlan olacak.
