Bu gün hayata iki temel bakıştan söz edeceğim: Tüm dünyada, tüm ülkelerde, tüm insanlarda iki bakış açısı vardır: Bilimsel ve geleneksel. Bilimsel bakış tekdir, çağdan çağa, ülkeden ülkeye değişmez. Su sıfır derecede donar, yüz derecede kaynar. Tarihin her çağında, dünyanın her ülkesinde bu böyledir. Hiçbir zaman da değişmez.
Geleneksel düşünce ise ülkeden ülkeye, çağdan çağa, milletten millete, insandan insana değişir. Tek değil çoktur. Çok olduğuna göre kimi doğru kimi yanlış. Kişi doğrularına inançla sarılmışsa tartışamazsın, vazgeçiremezsin. İşin zorluğu da buradadır.
Türk Ulusu olarak bizim en büyük kusurumuz çocuklarımıza, gençlerimize bilimsel düşünceyi aşılayamamamızdır. Bunun zararını çok çektik, şimdi de çekiyoruz; gelecekte de çekeceğiz. Atatürk’ün en büyük amacı halkımızı bilimin ışığı ile donatmaktı. “Hayatta en büyük yol gösterici akıl ve bilimdir. Türk Milletinin yürümekte olduğu bu terakki ve medeniyet yolunda elinde ve kafasında tuttuğu meşale müspet ilimdir!” gibi sözleri hep bu amacı imlemektedir. Ne yazık ki bu düzeye ulaşmamız uzak görünüyor. Bu düzeye ulaşamadığımız sürece de kurtuluştan söz edemeyiz. Tüm kötülüklerin kaynağı cehalet (bilgisizlik) Albert Camus.
