Ünlü gülmece yazarımız Aziz Nesin´in şiir-şaire koşut o ünlü sözünü doğrulayacak biçimde, biz de bir zamanlar şiir yazmıştık yani. Mürekkep yalamak gibi bir şeydi bizim yaptığımız; şiir koklamak diyorum buna?Şiir koklamıştık yani biraz, sizin anlayacağınız? Halk şiirinin tolzu yollarından biz de biraz payımıza düşeni almıştık. Ama bu sözle sakın ola ki istenmeyen bir abartı meydana gelmesin; kıyısından, köşesinden diyelim en iyisi gelin biz bu işe. O nedenle, bunu saymıyorum gibi bir şey bu? Bu saymamazlık da halk şiirinin küçümsendiği anlamına sakın gelmesin. Öyle bir şey düşünen bir kez baştan kaybeder, bindiği dalı keser bir kere?
Bir de, sırası gelmişken diğer bir konuyu hemen buna ekleyeyim sıcağı sıcağına? Şair-Ressam Bedri Rahmi Eyüboğlu´nun ?Türküler Dolusu? adlı şiirinin bir bölümünde; ??/Dişimden tırnağıma kadar ressamım/Yurdumun taşından, toprağından şurup gelir nakışlarım/?? diyen Bedri Rahmi şiirin iyisini, gerçeğini, içerisine insan kokusu sinenini müzikal bir titreşim ve can kurbanıbir duyarlılıkla ararken, şiir/türkü ilişki ve iletişimin altını önemle çizer:
??Şairim / Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası / Ayak seslerinden tanırım. / Ne zaman bir köy türküsü duysam / Şairliğimden utanırım?
Bindiği dalı kesmek tabiri de işte bu...
Şiir utandırır bizi? Binlerce yıllık şanlı geçidini sürdüren şiirin, özellikle halk şiiri olarak, yakın tarihte de divan şiirini aşıp, günümüze ulaştığı bilinen bir gerçektir. Halk şiiri deyince de Karacaoğlan´dan Dadaloğlu´na kadar birçok ozanlar aklımıza gelir. Yakın tarihin bir de Çukurova´dan Hasan Turan´ını da anımsarım tabii şiirleriyle, türkülerle?
Yeşil küncüm dal dal oldu
Çocukluğum masal oldu.
Bu yıl bana bir hâl oldu.
Ana beni eversene. (Ana Beni Eversene)
***
Çifte kurşun ata ata.
Gelini bindirdik ata.
Yolumuz yeni hayata.
Şen ola düğün şen ola.(Şen Ola Düğün Şen Ola)
***
Bir giyimlik şal mı verdi?
Bir tutacak dal mı verdi?
Tükenmeyen dal mı verdi?
Ne´m alacak felek benim?(Züğürt)
Ata Ali Alp
