“Aydınlığı paçavraya mahkûm etmek, kırgınlığa karşı oluşan kibrin sinsi meyvesidir. İnsan, kendini savunma içgüdüsüyle doğmuştur; kırıldıysa kırar, üzüldüyse üzer…”
Hayata dair her küskünlük kırgınlıkla başlar, kendi içine çekilir insan; nazar boncuklarını, gül renkli bluzuyla saklamaya çalıştığı yaralarını, çizgili kadife pantolonunun ceplerinde sakladığı yarınlarını, inançlarını ve aklınıza gelebilecek her duygusunu toplar içinde.
Görkemli bir veda töreninin ayak sesleri yankılanır mevsimlerin en ücra kitaplarında bile. Aşklara açılan kurguların bir anda kesilir sesi soluğu. İlk kez gerçek anlamda göğün mavilerine dokunur gözlerdeki koridor. İşte, asıl yaşamak budur! Suyun ezgisi akmaktır; yağmurun yağmak, taşın dağlamak, kalbin ağlamak…
Ezelden ebede koşan kırgınlığın tarihin her sayfasında yaşamlar değiştirdiğini, talihlerin alın yazısını karanlığa gömdüğünü ve tüm kozmik bağlantıları kestiğini görmek mümkündür.
Kafesteki bir kaplan gibi öfke ve nefretle ateş taşıyan hikâyelerin ilhamı kırgınlıktır.
Şu an seni düşünürken aklımın arka sokaklarındaki çakan şimşeklerin ve yüreğimdeki insan sevgisine atılan en büyük darbenin kaynağı da kırgınlıktır. Merhametin som nefesiyle büyüttüğüm hümanizmin gül bahçesini talan ettin de gittin sen! Oysa ne çok güvenmiştim sana!
Aydınlığı paçavraya mahkûm etmek, kırgınlığa karşı oluşan kibrin sinsi meyvesidir. İnsan, kendini savunma içgüdüsüyle doğmuştur; kırıldıysa kırar, üzüldüyse üzer… Hep mi olumsuz olmak zorunda etkileşim? Elbette hayır! Sevildiyse, sevmesi gerekir; güvenildiyse, güvene layık olmak zorundadır.
Anksiyete çığlıkları kemikleşmeden canlının başka bir canlıyı kırması son bulsun.
Bu, bir tatbikat değildir!
Bu, bir erken uyarı çığlığıdır.
Her mavinin hudutları istilaya kurban gitti, amansız bir salgın hastalık gibi sardı dört bir yanı istila. Nazlı ve utangaç bir misafir olma dönemi kemale erdi artık kan emici vampir yürüyüşü ufukların ışıklarını kemiriyor.
Kafesteki bir kaplan gibi öfke ve nefretle ateş taşıyan hikâyelerin ilhamı kırgınlıktır.
Kırgınlık; belki çevrende veya dilinde önemsenmeyen bir kelime ama şair için, şiirin gölgesinde destanlar döşenir bu aziz kelimeye…
