Bir kış sabahıydı. Hava soğuktu.
Sert bir rüzgâr esiyor, ağaçların sarı yaprakları yere dökülüyordu. Çalıştığım yer ikinci kattaydı. Odam dardı. Bir sigara içsem içerde bir sürü duman oluşuyor, ikide bir pencereyi açmamız gerekiyordu. İşler yoğun değildi. Arada sırada gelen telefonlara cevap vererek İstanbul´dan satış fakslarının gelmesini bekliyorduk. Fakslar gelene kadar fazla işimiz yoktu. Beraber çalıştığım bayan arkadaş, bazen içerde duruyor, bazen de diğer odadaki arkadaşlara yardım ediyordu. Bir ara Müdür Bey dışarıda göründü. Yanıma gelmeden geri gitti. Çaycı ise bir bardak çay getirdi. Telefon çaldı. Kaldırdığımda bir bayan sesi;
?Orası neresi?? dedi.
Çok tatlı bir konuşması vardı. Ses tonumu yumuşatarak, etkileyici bir ifadeyle;
?Nereyi aradınız efendim?? dedim.
?Orası neresi?? dedi tekrar.
Aynı ifadeyle;
?Burası Banka efendim.? dedim. ?Siz kimi aradınız??
Önce sustu, sonra ses tonumdan etkilenmiş olacak ki;
?Adını sorabilir miyim?? dedi.
?Ahmet? dedim.
?Ahmet´lerden nefret ederim.? dedi.
Anlaşılan Ahmet adında birinden darbe yemişti. İsmime karşı ön yargılı olduğu belliydi. Bu düşüncesini yok etmek için, en güzel konuşma yeteneğimi ortaya koyarak adımın; ?Bilgili, çok bilen? anlamını kanıtlamalıydım. Tekrar yumuşak ve güven veren bir ifadeyle hafifçe gülerek;
?Ahmet´lerden zarar gelmez.? dedim.
?Ahmet benim kocamdı? dedi. ?Ondan ayrıldım. Bana hep yalan söylerdi. Ben onu terk ettim. Ailemin yanına geldim. Beni tekrar vermek istiyorlar. Ben gitmek istemiyorum.?
?Dul olmanın ne demek olduğunu biliyor musun??dedim. ?Toplumumuzda dul olmayı iyi görmezler. Hemen damgayı vururlar sana. Sonra çok pişman olursun.?
?Zaten pazar günü intihar etmek istedim.?dedi.
Durum kötüydü. Anlattıklarından bunalımlı biri olduğunu sezdim. Konuşmak için bir arkadaş aradığı belliydi. Sesimi duyunca duraksamış bir hali vardı. Sert bir ifade kullansam, telefonu hemen kapatabilirdi. Ama benim kibar konuşmam sayesinde yavaş yavaş açılıyordu. Ona arkadaş olmalıydım. Onu bu kötü düşüncesinden kurtarmalıydım. Gerekirse sevgili rolü bile oynamalıydım. Hoşuma da giderdi.
?Adın ne senin??dedim.
?Adım Leyla.?dedi.
?Aman Allah´ım, ben Leylaları çok severim.?dedim. ? Hayatım bir Leyla´yı beklemekle geçti.?
Gülmeye başladı.
?Gerçekten sever misin Leylaları??dedi.
?Leylalar sevilmez mi??dedim.
?Kaç yaşındasın??
?Kırk yaşındayım.?
?Çok güzel. Olgun bir yaştasın. Ne yaşlı, nede gençsin. Tam olgunluk çağındasın. Ben zaten olgun erkekleri severim. Tam istediğim yaştasın.?
?Sen kaç yaşındasın??
?Yirmi üç yaşındayım.?
?Bana biraz kendinden bahseder misin??
?Nasıl yani??
?Kilon nasıl? Boyun nasıl? Saç rengin, göz rengin nasıl? Merak ettim.?
?Kumral saçlarım var. Beyaz tenliyim. Geçenlerde kısa bir etek giyinip arkadaşımın yanına gittim, Galeria´ya. Onunda bir sevgilisi vardı. Sevgilisinin de bir arkadaşı vardı. Hep bana bakıyordu. İşte o arkadaşına;
?Onunla arkadaş olmak istiyorum.? demiş. ?Beni çok beğenmiş, çok güzelmişim.?
?Aman ha, bir daha gitme oralara. Sonra pişman olacağın sonuçlar başına gelebilir.?
?Gelmez korkma.?
Bu arada beraber çalıştığım arkadaşım Hale konuşmamızı dinliyor, ?Kısa kes.? der gibi gözlerime bakıyordu. Telefonun ahizesini kapattım;
?Bir dakika.? Dedim Hale´ye. ?Birini intihar etmekten kurtarmaya çalışıyorum.?
Hale, anlayışla karşıladı. Kulakları bende kalarak sustu. Tekrar telefona döndüm.
?Ben aslında ayrılmak istemiyorum.? dedi.
?Bak güzel kız? dedim. ?Benimle arkadaş olmak istiyorsan cıvıl cıvıl, neşe dolu olmalısın. Karamsar olmanı istemiyorum. Bir daha intihar sözünü duymak istemiyorum. Tamam mı??
?Ama beni tekrar vermek istiyorlar.?dedi. ? Ben gitmek istemiyorum. Ayrıca kocam bana yalan söylüyor. Aileme; ?Evde on tane battaniye var? diyor. Hâlbuki iki tane battaniyesi var. ?Buzdolabım var.? diyor. Hiçbir şeyi yok. Ailemi kandırıyor. Evde yiyecek bir şeyi bile yok.?
?Ne iş yapar senin bu kocan??
?İşi iyi. Hamallık yapar. Parayı kazanır, kazanır ne yapar bilmem. Elinde avucunda ne varsa bir günde bitirir. İki çocuğuna bugüne kadar bir elbise bile almadı. Benim üzerimdeki elbiseler de ailemin aldığı elbiseler. Artık dayanamaz oldum. Bir işim olsa, bir maaşım olsa, kendi kendime bakarım. Ona hiç muhtaç olmam. Onunla bir daha asla evlenmem.?
Epey konuşmuştuk. İstanbul´dan beklediğimiz faks gelmeye başlamış, beraber çalıştığım Hale artık dayanamaz olmuştu. Telefonu kapatamıyordum. Kapatsam bir daha yardımcı olamazdım. Telefonunu istediğimde vermemişti.
?Ailemin yanından arıyorum? demişti. Bir süre sustum.
?Ne oldu, bıktın mı yoksa?? dedi.
?Hayır, hayır,?dedim. ? Senden bıkılır mı??
?Senin sevgilin olmak isterdim.? dedi. ?Çok kibar bir insana benziyorsun. Gerçekten öyle misin??
?Bilmiyorum.?dedim. ? Ben de aynısını isterdim. Fakat buna ancak sen karar verebilirsin.?
?Nasıl yani??dedi.
?Senin gibi sevgiliyi kim istemez??dedim. ? Adın bile bana bir dünya verir. Fakat sen yine de kocana git. Yuvanı bozma.?
?Bir dakika? dedi. ?Galiba kapı çalınıyor.?
Telefonun başında beklemeye başladım. Uzaklardan çocuk sesi geliyordu. Çocukların ağladığı belliydi. ?Anne.? diyorlardı. Onlara ?Susun.? dediği de telefondan duyuluyordu. Tam kapatacaktım ki; telefon şak diye yüzüme kapandı.
Bir anda kendimi âşık olmuş havasına kaptırdım. İçimde hem sevinç, hem de bir hüzün vardı. Sanki tekrar sevdalanmış ve sevdiğimden ayrılmışım gibi, içime bir burukluk çöktü. Belli bir zamana kadar kendime gelemedim.
Gençti, güzeldi Leyla. Ya intihar edecek, ya da hayatın acımasızlığına boyun bükecek, kendini ve ailesini bataklığın içine atacaktı. O bana on dakika içinde bir ömür vermiş ve yaşayacağım bir ömre de damgasını vurmuştu. Yıllarca özlemini çektiğim bir Leyla avucumun içinden uçup gitmişti. Onun kanat çırpıntısını kalbimin içinde hissediyor ve ona ayrılık öpücüğü göndererek,?Elveda Leyla? demek istiyordum.
Bütün bunların hayalini kurarken, telefon ahizesi elimde kalmıştı. Leyla yoktu. Leyla uçmuştu. Ben ve odam yalnız, sessiz ve Leylasızdı.
İçimdeki ses ona el sallıyor ve derinlerden, çoook derinlerden,
?Elveda Leyla? diye haykırıyordu.
