Apartmanın hemen giriş katında, bahçeye bakan, nohut oda bakla sofa iki göz evde yaşıyorlar.
Evlerinin önündeki büyücek terasın etrafında envai çeşit çiçek ekili. Patlıcan tavanın yanına katık ettiğimiz süs biberinden tutun, taze yapraklarından sarma sardığımız -her yıl özenle budadıkları- asmaya kadar.
Her mevsim terasın tam ortasında kocaman bir masaları olur. Masanın üzerinde de daima, naylondan da olsa çiçekli bir örtü ve vazoda plastik bir çiçek. Hiçbiri boş kalmaz, bir kenarda üçlü kanepe, çokça sandalye durur.
Bugün birisi üniversite bitirmiş, her ikisi de çalışma hayatına başlamış ikiz oğlanlarını o terasta büyüttüler. O çocuklar bahçede bizimkilerle oyun oynadılar.
Her girip çıktığımızda mutlaka selamlaşıp, oturup sohbet edecek kadar güler yüzlüler. İkram ettikleri çayı sırf kaçak çay olduğu için içmekte zorlansam da, ayıp olmasın diye içtiğimi anlayınca yerli çay demleyecek kadar zarifler.
Güncelden, gündemden, geçmişten, gelecekten konuştuğumuzda her konuda fikir sahibi olacak kadar hayatın içindeler.
Bahçede beslenen yavru kedinin apartmanın önündeki arabanın motoruna girdiğinden şüphelenip motosikletiyle arabayı takip edecek kadar şefkatliler. Elim kolum torbalarla doluyken uzaktan da olsa gördüklerinde yanıma gelecek kadar yardımseverler.
O terasın önünden geçtiğim her an düşünürüm ki bir insanın yaşattığı ve sahip çıktığı her güzellik hem kendi cenneti oluyor hem de bir başkasının. Çok olsun etrafımızda böyle insanlar.
