Geçen yazıyı girizgah sayalım, bu yazıyla sadede gelerek konuyu sürdürelim.
Bu günlerde muhalif gazetelerden biri Diyanet İşleri Başkanlığının, Cibuti’ye yaptırılan caminin açılış törenine, Türkiye’den birkaç uçakla külliyetli miktarda görevli ve siyasetçi götürdüğünü yazdı. Hatta açılışa devletin uçağı ile Meclis Başkanımız da gitmişler. “İsraf değil mi?” diye soruyor gazete, birinci sayfasının ortasında! İsraf mı?
Cibuti nerede? Bilen var mı? Bu güne değin yoktu. Ama artık öğrendik; Cibuti, Kızıldeniz’in güney ucunda Babulmendeb boğazına egemen topraklar üzerinde kurulu bir minik ülke. Larousse’un 1986 baskısında 21 700 km2 olduğu yazıyor, o yıllarda nüfusu çok az: 332000! Her halde bu yıllarda bir milyon olmuştur. Bu bir milyon nüfusun %20 si günlük 1.5 dolarla geçiniyor! Müslüman ve yoksul bir ülke. Cibuti’nin egemen olduğu Babulmendeb boğazından dünya petrolünün %60 ı taşınmaktadır. Emperyalistler petrolün güvenli bir biçimde geçişini sağlamak için yılda 250 milyon dolar kira ödeyerek ülkeye askeri üsler kurmuşlar! Fransa, ABD, Japonya, Çin, Suudiarabistan ve İtalya’nın üsleri var. Bu üslerde asker bulundurmaktalar.
Türkiye ise Cibuti’ye cami yaptırıyor! Ne işine yarayacaksa?
Türkiye bu işi son 20 yılda giderek artan bir sayıda ve hızla yapıyor. Çoğu yoksul Afrika ve Asya ülkelerine insani yardımların dışında cami de yapıyor. Acaba neden? İslam dinine hizmet etmek birincil amaç gibi görünüyor. Bazı sivil örgütler de bu amaçla cami yaptırıyorlar. Devletin bu işi resmi adıyla yapması ve yaptırması bir ideolojik hedef olduğunu gösteriyor.
200 yıl önce İngiltere’nin başlattığı ve bu gün ABD’nin sürdürdüğü bir ideolojik yaklaşım: Müslüman Dünyayı bir Sünni çatı altında birleştirmek. Mümkün mü? Hayır.
Neden mümkün değil?
Osmanlı Sultanları aynı zaman halifeydiler. Ne demek bu? Tüm İslam dünyasının üzerinde Allahın eli ve gölgesi olarak bulunuyorlardı. Tebaası olsun olmasın tüm Müslümanlar O’na ve emirlerine uymak zorundaydılar.
Osmanlı imparatorluğu Birinci dünya savaşına resmi olarak katıldığında o yıllarda Padişah ve Halife olan Mehmet Reşat , 11 Kasım 1914 tarihinde “Cihad-ı Ekber Hattı Hümayunu” yayınladı. Halife bu hatt-ı hümayun ile ordusuna, donanmasına, tebaasına ve özellikle Müslümanlara seslenmekte ve bu savaşın bir kutsal savaş olduğunu ilan etmektedir. Ordusunun dünyadaki 300 milyon Müslüman’ın da selameti için savaştığını, bu nedenle300 milyon Müslüman’ın desteğini de istemektedir. Savaşın kutsallığını pekiştirmek için bir de fetva çıkarılmıştı. Bu fetva ile bu savaşın din ve Allah için yapıldığı pekiştirilmiştir. O yıllarda bu 300 milyon Müslüman’ın tümü Osmanlı tebaası değildi. Ama aynı Allaha, peygambere ve dine inanıyorlardı ya!
Sonuç ne oldu? Biliyorsunuz. Bu “ Cihad-ı Ekber Hattı Hümayunu’nu” bu din kardeşlerimiz okumadılar bile! Bırakın uzak diyarlardaki ümmeti Muhammedi Osmanlının aşını ekmeğini yiyen, tebaası olan Araplar bile Osmanlıyı desteklemediler. İhanet ettiler emperyalizme satıldılar.
Birisinin Tayyip Bey’e “Cibuti’ye cami yaptırmak değil, elinizde Halife Mehmet Reşat gibi ferman çıkarma yetkiniz olsa bunları inandıramazsınız. Barış Pınarı harekâtında yanınızda kaş kişi durabildi” demesi gerekiyor.
Geçen yazıda “tarih okumalarına” da değinmiştim. Tarihi okumak, ama doğru okumak gerek.
Notlar: 1-Cibuti ile ilgili güncel sayılar Korkusuz gazetesinde (29 kasım 2019) Hüsnü Mahalli’nin köşesinde var. 2-Osmanlı Hükümeti’nin savaş kararı, Padişah’ın cihad-ı ekber hattı hümayunu ve bu konuda alınmış fetva Ş. S. Aydemir’in Enver Paşa Kitabının 2. Cildinde 567. Sayfadan itibaren okunabilir. Okumanızı salık veririm.
