Sanırım, bir konuda fikir yürüteceksek ya da düşünür ve sanat adamlarının felsefi boyutlu özgün sözlerinin aranacak konularının başlarında yer alan konulardan biri aşk olabilir.
Aşkın mantık dışılığından yola çıkanların en belirgini “Aşkın ilk soluğu, mantığın son soluğudur“ diyen Antoine Bret olsa gerek. “Zekânın durduğu yerde aşk yürüyebilir” diyen Alexis Carrel onu destekleyip; “Aşkı akılla yenmek mümkün değildir” diyen Gonçarov onlarla aynı yöne bakarken, diğer bir aynı yöne bakan isim ise, “Aşk, aynı yöne birlikte bakabilmektir” sözünü söyleyen Antonie de Saint Exupery’dir.
Antoine de Salla:”Aşk iki kişilik bencilliktir” derken konu öznelliğe kaçar. Cenap Şahabettin:”Aşk, kalbimizin saygısız misafiridir. Bize sormadan gelir, bize sormadan gider” der. Victor Hugo ise:”Aşk iki iken bir olmaktır” diyerek notunu tarihe düşer.
“Değişiklikle karşılaşınca değişen aşk aşk değildir” diyen William Shakespeare’nın aksine, “Aşk her şeye katlanabiliyorsa her şeyin yerini almayı da bilir” sözüyle Wolfgang Von Goethe anımsanırken,yine Goethe:”Aşk, hissediyorum ki herçeşit bağı çözüp kendi bağlarını kuruyor” diyerek sözlerini sürdürür.
”Akıllı âşık, ihtiraslı âşıktan iyidir” derkenn Socrates; Leonardo da Vinci, ruhun büyüklüğüyle aşk arasında bir ilişki kurar: “İnsan ne kadar büyük ruhlu olursa aşkı o kadar derin bir şekilde duyar” sözünü Bernard Shaw tamalar:”Aşk, insana vakar, ağırbaşlılık, hatta güzellik verir” der.
Aşkın gücü ve büyüklüğü konusunda ise “Aşk, herkesin konuştuğu ama pek az insanın görebildiği bir hayalettir” diyen Bernard Shaw’a koşut; “Aşkın gözlükleri öyle pembedir ki, bakırı altın, yokluğu varlık, gözdeki çapağı inci gibi gösterir” diyerek, görme yetisini kuvvetlendiren Cervantes’in vurgusunun aksine; “Aşk öyle bir anarşik kuvvettir ki, serbest bırakıldığı zaman yasa ve törenin koyduğu sınırı yıkar” der Bernard Russel.
Bu kuvvet vurgusu, Andre Maurois’in düşüncesinde, dostlukla, aşk olguları bir ayrıntı olarak yer alır: ”Dostluk; emniyet, ketumiyet ve incelikle, aşk ise kuvvet, zevk ve korku ile beslenir”
Montaigne, İkbal ve Wilde’nin görüş ve teşhisleri de atlanacak cinsten değildir:
“Aşk, utanma ve çekinmenin olduğu yerde vardır.”(Montaigne)
“Aşk kılavuz istemez, tek başına yol alır.”(Muhammed İkbal)
“Hakiki aşk, ıstırap çeker ve sessizdir.”
