Bundan yedi yıl evvel Atatürk Caddesi´ndeki simitçi, abla, tezgâhımı üç sefer doldurdum, boşalttım, diyordu.
Elleriyle yaptığı portakal çiçekli taçları satan hanım, akşamüstüne kalmadan tamamını sattığından ve yenilerini yaptığından bahsediyordu.
Bindiğim taksinin şoförü, havaalanından şehre altı yedi sefer düzenlediğini anlatıyordu.
Oturacak yeri kalmayan, ayaküstü dürüm yaptırıp yemeye razı olduğumuz kebapçı, öğle saatlerinde etin bittiğini söylediğinde, şaşkındı.
Büfedeki meşrubat satıcısı, buzdolabındaki soğuk içecekleri yetiştiremediğini söylüyordu.
Aralarında bizlerin de olduğumuz, stadyumun önünde bekleşip de Gazipaşa Bulvarı´na doğru hareket eden kortej, kendilerini izleyen kalabalığın coşkusuyla adımlarını karıştırıyordu.
Bu karnaval hayatımıza girdiğinde, Adanalılar, neyle karşılaşacağını çok da bilmiyordu. Portakal çiçeklerinin hepimizi etkileyen büyülü kokusunda birleşmiş, muazzam bir ruhu yaşıyordu.
Aradan geçen yıllar boyunca o hale geldi ki;
Artık bırakın şehir içinde, civardaki yerleşim yerlerindeki otellerde yer bulunamıyordu, Adanalılar, dışarıdan gelen misafirlerini evlerinde ağırlıyordu, yurt içinden ve dışından ek uçak seferleri konuyordu, ciddi bir ekonomik getiri sağlanıyordu, tur şirketlerinin otobüsleri akın akın insan taşıyordu, karnaval süresince şehir, adeta yıkılıyordu ve işin en güzel tarafı bunca kalabalığa rağmen tek bir güvenlik sorunu yaşanmadığı gibi, coşku, hoşgörü, sevgi her sokakta kol geziyordu.
Karnavalın fikir önderi, sevgili arkadaşım Ali Haydar Bozkurt´un dediği gibi karnavalın mayası tutmuştu.
Bu seneyse bir ayakkabı firmasının haftalar öncesinden vitrinine astığı, Alllöööşş yazılı afişe gülümsediğimde,
Daha ilk günden elindeki bavullarla Toros Caddesi´nde önümde yürüyen iki hanımın, nefis bir koku bu, diyerek yürüdüğünü gördüğümde,
Kazım Büfe´nin yanındaki banka oturmuş Ankaralı grubun, Allahım bu nasıl güzel bir hava, deyip de montlarını çıkardığını fark ettiğimde,
Davul-zurnanın çaldığı Adana çiftetellisiyle halaya başlayan iki genç kızı seyrettiğimde,
Cumartesi günü, korteje katılmak için Hamburg´dan gelen grupla karşılaşıp sohbet ettiğimde,
Aynı gün, Atatürk Parkı´ndaki, Ziyapaşa Bulvarı´ndaki, Metro Sokağı´ndaki izdihamla burun buruna geldiğimde, oturacak yer dahi bulamadığımda,
Sadece kadınların değil, erkeklerin de taktıkları taçlarla mutlu-memnun dolaştığını izlediğimde,
Bir ay öncesinden bir etkinlik için gelmeyi planlayan arkadaşım, otelde yer bulamadığını söylediğinde,
Portakal çiçeklerinin bile açmak için karnavalı beklediğini hissettiğimde,
Neneli-torunlu, kadınlı-erkekli, yerli-yabancı 1.5 milyonu aşan insanın çoğunun, yaşananları, abooovvv diye ifade ettiklerini duyduğumda,
Anladım ki maya, tutmaktan öte bir duruma gelmiş. Hayaller gerçek olmuş. Adana, dünyanın merkezine oturmuş.
Evet, 100´den fazla etkinliğin yer aldığı, hafta sonu boyunca şehrin uyumadığı, trafiğin durduğu, yurt içinden ve dışından 100 bin kişinin geldiği, yürümenin bile zor olduğu, durup durup, abooovvv dediğimiz, buna rağmen hoşgörüyle, kardeşlik duygusuyla geçirdiğimiz bir karnavalın ardından, bizleri hâlâ daha şaşırtanlara, bu rüyaya ortak edenlere, ne tutku ne de heves, bir sevdadır Adana, diyenlere selam olsun.
