Almanya’da yaşayan bir dostumuzdan aldığım, Almanyaların birleşme süreci ve sonrasında Türklerin hissiyatına değinen samimi bir mektubu aşağıda paylaşmak istedim. Teşekkürler sevgili arkadaşımız Nermin.
***
‘‘Doğu ve Batı birleşirken, çok sevinmiştik’’
Tam Türk kafası, "Ne güzel iki kardeş bir araya geliyor" dedik. Sevinçten ağladık bile. Sanki Prag’daki Alman Konsolosluğu duvarlarından içeriye biz atlamıştık. Sanki Alman Trabi otomobillerinin içinde gelen ilk Doğu Alman ailesi bizim ailemizdi. Berlin’de onları karşılamaya gideceklerin içinde Alman bayrağını taşımasını beceremeyenlerin imdadına yine biz koşmuştuk. Bizden bir kaç delikanlı, bayrak öyle değil böyle taşınır diye Alman bayraktarı da olmuştu bir kaç saatliğine. Duvarlar yıkılırken patlatılan köpüklü şaraplarda hep birlikte ıslanılmış, sevinç çığlıkları atılmış ve hatta dans edilip eski Alman şarkıları bile söylenmişti.
***
Ancak çok geçmedi, bir yıl içinde burukluğumuz başlamıştı. Önceden bize "eşim, dostum, akrabam, vatandaşım, milletim" diyen bizim Almanlar, artık hafiften bizlere şöyle geriden geriden bakmaya başlayıverdi. İş mukavelelerimiz, kira kontratlarımız uzatılmadı, işe alınmadık. Bize eşit davranmadılar.
İkinci yıl, yediği önünde yemediği ardında olmaya alışık bizim Almanlar derin düşüncelere dalmaya başladı.
Üçüncü yılda, ‘dipsiz kuyu bu yeni eklenen eyaletler’, dördüncü yılda ise, hey ne oluyoruzlar başlamıştı.
***
‘‘Ben 40 yıllık ev kadınıyım. Emekliliğim neredeyse yok sayılır, olsa da iki bira bir porsiyon kızarmış patatese yetmez,
Yeni eyaletlerden gelenlere hemen emeklilik bağlanıyormuş,
Aaaa görüyor musun bak.! Her işyeri, yeni eyaletlerle dayanışma parası ödeyecekmiş, vergiler de artacak,
Bunlar niye geldi? Çalışmıyorlar da zaten’’
***
Bütün bunlar olurken bizler Doğudan yeni gelenlere hoş geldin demekle ve komünistleri anlamaya çalışmakla meşguldük.
Sonra fark ettik ki bunlar daha bir insani, daha bir hal hatır sormasını biliyor. Yaptığı elmalı kurabiyesini bile bize getirerek tadına baktırıyor. Halbuki kaç yıldır şurada yaşıyoruz hiç bir Alman komşumuz böyle tabakta elmalı kurabiye getirmemişti.
Doğu’dan gelenleri sanki daha bir cana yakın, alçak gönüllü bulmuştuk.
***
‘‘Aliler gelsin’’
Böyle giderken, bir gün bir işyeri sahibi; "Bütün Aliler buraya gelsin" diye gazeteye ilan vermiş. Kiracılarının adi Ali olan ev sahipleri ilanı göstermiş ama hiçbir Ali ciddiye almamış. Sonra aynı ilan bu defa (En Alttakiler kitabının yazarına atfen) ‘’Günter Wallraff’ın Alileri nerede" diye çıkmış. Bu sefer meraktan bir kaç Ali çıkmış gitmiş. Adam bunlara sevinçle sarılmış. "Biz sizin kıymetinizi bilemedik. Siz ne disiplinli ne güzel çalışıyordunuz. İşlerin başına geri gelin" demiş. Alilerden birisi "Hayırdır bu ne iş!’’ diye sormuş. Bizim Osiler (Doğu Almanlar) hiç bizim Aliler kadar iyi çalışmıyor cevabını almış.
Tabi ki en sonunda kıymetimiz bilindi diye çok sevindik.
Ali, Veli, kırk dokuz, elli hep beraber daha bir umutlandık.
***
İki Almanya, yeni ortak ‘evimiz’ dedikleri yeni dünyalarında her şeye rağmen birbirine yapışırken, biz canımızla, kanımızla, emeğimizle girebildiğimiz, insan hakları, inanç özgürlüğü, demokrasi tuğlaları ile örüldüğü söylenen Alman evinde, kendi öz kardeşlerimizle ayrı ayrı odalara tıkıştırıldığımızı hemen fark etmeye başladık.
İddia edilen değerlerin aksine, bizim ıstırap ve gözyaşlarımızla karılan harçla yapıştırılan tuğlalardan, çarpık ve eğreti duvarlar, korkuluklar oluşturulduğunu görüyorduk. Bize sürekli ‘ha düştüm ha düşüyorum’ endişesi yaşatılıyordu.
***
Kendi içimizde o kadar çok bölünmüştük ki, işte isyanım ve öfkem bundandır Göksu Çayı sularına karışmış olan o ‘Kara Hayalet Kızıl Sakal Freidrich' e ve bu acı ayrıştırmalara izin verdiğimiz için, kendimize.
