Üçüncü Dünya kanıyor. Yaşlı bir yırtıcı hayvan gibi. Hiçbir şeyi hiç kimseyi korkutamıyor, gücü tükenmiş. Ezilmişliğinin yoksulluğunun acısını çocuklarını kardeşlerini ailesini öldürerek yok ederek çıkarıyor. Magrıptan, Maşrıka kadar tüm üçüncü dünya ülkeleri aynı durumda?
Çoğunda iç savaş var. Bir kısmı iç savaşını bölünerek bitirmiş. Bölünenler kendi içinde yeniden bölünme hazırlığında bölünürlerse tekrar bölünecekleri kesin.
Çoğu diktatörlerce yönetiliyor. Çoğunda cehalet diz boyu ve tırmanmaya devam ediyor. Bir parlamentoları var, var olmasına da; göstermelik. Hatta bu parlamentolar sözde hür seçimlerle seçilmiş üyelerce dolu?
Çoğunun ekonomisi piyasa ekonomisi; yani liberal. Fakat bu liberal ekonomi diktatöryal özellikler taşımakta. Yani ekonomi eğer diktatörün çıkarlarına hizmet ediyor, o na ve etrafına yarar sağlıyorsa ekonomi oluyor.
Çoğunda Devletin Dini İslamdır yazan anayasalar var. Hepsi de Müslüman. Fakat Müslümanlıklarını birbirlerinin başını keserken anımsayıp sözde inançları doğrultusunda davranıyorlar.
Çoğunda kadın ikinci sınıf insan; Hatta bazen insan bile değil. Kadınlarını eğitmiyorlar eğitilmelerine izin verilmiyor bunu da Dinin gereği olarak topluma dayatıyorlar. Toplum da kabulleniyor.
Çoğunda modern hatta ultramodern ve büyük şehirler var. Şehirler modern ancak toplumsal yaşam alabildiğine ilkel ve çağdışı. Tümüyle feodal ve klan biçiminde örgütlenmiş bir toplumsal yaşam sürüyorlar.
Çoğunda milli gelir alabildiğince yüksek! Fakat gelir dağılımı insanlık ölçülerine uymayacak derecede bozuk . Bu bozukluk Afrika gibi yoksulluk, açlık, hastalık ve kıtlığın olağan olduğu ülkelerde tarif edilmeyecek derecede acıklı.
Ve çoğunda iktidarlar darbeyle değişiyor. İktidarda darbeyle kalınıyor?
Hiç birinde uluslar arası başarılı olmuş bilim insanı sporcu edebiyatçı yazarçizer yetişmiyor. Çünkü düşünce özgürlüğü yok, çünkü demokrasi yok. Beyin göçü sonucu batıya ulaşma şansına erişenler yeteneklerinin farkında oluyor ve değerlendiriliyorlar. Yetişmelerinde hiçbir katkıları olmadığı halde bu değerleriyle övünüyorlar.
Dünyanın etrafında kuzey yarı kürede kalınca bir kuşak halinde yer almışlardır. Biz, yani Türkiye, bu kuşaktan hafifçe dışarı çıkmıştık. Neredeyse 70-80 yıl o kuşaktakilerden farklı bir ülke haline gelmeye çabalamış ve önemli bir miktarda da becerebilmiştik. Demokratik, Laik bir hukuk devleti düzenimizle, ağır aksak bin türlü kusuru olan demokrasimizle bir yıldız gibi parlıyorduk. Olmadı, yapamadık, beceremedik.
Darbe, iki yüzü de kesen bir bıçak gibidir. Yapabilir sonuçlandırabilirseniz kahraman olursunuz. Yapamaz elinize yüzünüze bulaştırırsanız olmadık hakaret ve küfürle yargılanırsınız; eğer şansınız varsa yargılanırsınız. Darbeci bunu göze almıştır zaten. O sadece yapması gerekeni yapar. Bu kez de öyle oldu. Cumhuriyet ve Demokrasi deneyimimizin 60 yıllık bir dönemine tanıklık ettim; gördüm ki tüm darbeler sıradan insanlara yapılır. Biz sanırız ki, iktidarlar değişir siyaset farklılaşır. Hayır, sıradan yaşamlara ve insanlara yapılır darbe. Doğrudan doğruya sıradan yaşamları altüst eder?
Sayılara şöyle bir bakıyorum da yine aynı şeyler oluyor: Onbinlerce insan işinden yerinden yurdundan ediliyor. Aileler korku içinde, herkes birbirinin muhbiri, doğru yanlış kaynayıp gidiyor? Kimse kimsenin gözünün yaşına bakmıyor. Evine ekmek götüremeyen, korku içinde gözleri büyümüş erkekler, umutsuz kadınlar ve kaygılı, boş gözlerle korkulu bakan çocuklar?
Hele çocuklar hele çocuklar; neler çekerler? Tek suçları bir üçüncü dünya ülkesinde doğmak?
Zor şey üçüncü dünyada yaşamak?
