Anımsayanınız olacaktır; bir de darb-ı mesel icat etmişlerdi: Sermaye bir kuş gibidir, ürkektir. Sermayeyi korkutmamak lazımdır. Ağızlarını yayarak çok ağdalı bir yerel aksanla söylerlerdi bu sözü. Çok hoşumuza giderdi. Çok akıllı insanlardı ne de olsa. Bir de bir alışkanlığımız vardır ya bilirsiniz: Söylenene değil söyleyene bakarız! Ne söylüyor niye söylüyor diye çok dikkat etmeyiz. Hele şu TV icat olduktan sonra iyice söyleyene bakar hale getirildik.
Bu kuş, yani sermaye, nelerden ürker? Nelerden ürkmez? Hangi kucaklarda okşanmayı sever?
Bir kere Demokrasiden ürker, çünkü demokrasi demek örgütlü toplum demek örgütlü toplum örgütlü emekçi sınıfı demek. Eee geldik mi zurnanın zırt dediği yere? Örgütlü emekçi sınıfı da Sendika demek! Sendika da toplu sözleşme demek. İşte, sorun buydu. Cumhuriyetin önemli hedeflerinden biri olan demokratik sivil toplum çok tehlikeliydi. Kuş ürküyordu?
Kuşu ürkütmemek için darbeler yapılmalıydı anayasalar yapılmalıydı ama mutlaka seçimler ve sandık olmalıydı? 1950 den başlayarak her zaman darbeleri savundular. Bir de şu 27 Mayıs olmasaydı işler iyi gidiyordu. 1961 Anayasası hiç işlerine gelmedi. O nu da bir biçimde çözdüler: Provokasyon diye bir söz duymuşlardı sımsıkı sarıldılar. Toplum kamplaştırıldı. Ama iyi becerdiler haklarını teslim etmek gerek. İyi becerdiler.
Dünya´da bilinen bir Marksizm vardır; Bizim ülkemizde 50 çeşit Marksizm icat edildi. Zaten ?her bahar gelmesi beklenen Komünizm? kuzeyimizde bizi yutmak için bekliyordu. ?Mücadele? edilmeliydi. Gereken yapıldı, dağ başlarına ?kamplar? kurduruldu. Kiminde din eğitimi kiminde silahlı sportif çalışmalar yapıldı; esaslı bir paramiliter güç oluşturuldu. Siyaset o sırada bunları ?tesbih çekenler? olarak sunuyordu.
Dünya´da bir tek işçi sınıfı vardır: emeğinden başka güç ve sermayesi olmayan bir sınıf. Korkuları bu sınıfın tek parça olarak kalmasıydı. Çaresi bulundu: Bu sınıf onlarca parçaya bölündü. Her parça sermayeyi ürkütmemek üzere uygun biçimde sendikalaştırıldı. Artık işçi sınıfının emekten başka bir güç ve sermayesi var: İman! Artık onlar cennetin de cehennemin de bu dünyada değil bir başka dünyada olduğuna ve buralara da yeryüzünde önüne koyulan sandıklara atacakları oylarla gideceklerine inanıyorlar.
Şimdi gidiyorlarmış! İnanılır gibi değil. Bir kere nereye gidecekler? Türkiye tam istedikleri kıvamda. Sonra ne iş yapacaklar dünyada öyle kolayca sömürülecek işçi sınıfı olan ülkeler ucuz değil çok pahalı! o ülkelerin başlarında uluslar arası sermayenin hayli yüksek fiyatlarla kapattığı liderler var, bizimkiler ucuza alışmışlar belki iş gücü ucuz ama işveren pahalı! Ne yapacaklar. Üstelik 70 yıldır üzerinde çalıştıkları proje her şeyiyle tam istedikleri kıvama gelmişken niçin bu ayrılma kararı. Öğrenemedik. Ayrılma kararlarını bile yabancı yayın organlarından almış bizimkiler!
Üzüleceğim yahu! Neredeyse ?nereye böyle erkenden daha karpuz kesecedik? diyesim var.
Minareyi gözlerine kestirdilerse uygun kılıf ayarlamışlardır.
Boş kalmazlar..
