Başlığını 12 Eylül 1980 öncesinin önemli devrimcilerinden Harun Karadeniz´in kitabının adından aldığım bugünkü köşe yazımda, Türkiye´deki kapitalsiz kapitalistlerin ülkeyi nasıl yönettiğini (!) göreceğiz.
Eşitliği temel alan yaklaşım, kapitalizme tepki olarak doğmuş, yoksul için daha ideal düzenin ancak eşitliğin sağlanmasıyla gerçekleşebileceğini savunmuşlardır.
Bu yaklaşımın temele eşitliği alması, sosyalist devlet anlayışını ortaya çıkarmıştır. Özgürlüğün insanlar arasında eşitsizliğe yol açabileceği, dolayısıyla toplumsal barışı tehlikeye sokabileceği görüşünden hareket eder, insanların ekonomik, siyasal ve sosyal bakımdan eşit haklara sahip olduğu sınıfsız bir toplum, ideal bir toplumdur. Bireyler yönetim yetkisine de eşit şekilde sahip olmalıdır. Herkes devlette temsil edilme ve yönetime katılma bakımından da eşit haklara sahip olmalıdır.
Adaleti temel alan devlet anlayışı yaklaşımında ise, hukuka dayalı bir düzeni gösterir. Böyle bir ideal düzende eşitlik de özgürlük de bulunacaktır. Bu yeni ideal devlet anlayışı, özgürlük deyince, bireyin çalışma ve düşünce özgürlüğünü anlamakta, eşitlik deyince de bütün yurttaşların yasalar önündeki eşitliğini anlamaktadır.
Özgürlük ve eşitlik ilkelerinden yalnız birinin uygulanması toplumsal problemleri çözmekte yetersiz kalacaktır. Özgürlüğün olmadığı yerde eşitliğin, eşitliğin olmadığı yerde de özgürlüğün anlamı yoktur. Özgürlüğün olmadığı bir eşitlik, eşit haklara sahip köleler yaratır. Eşitliğin olmadığı özgürlük ise bir grubun diğerine hükmetmesine yol açar. Gerekli olan hem özgürlüğü, hem de eşitliği içinde barındıran bir yönetim şeklidir, bu da ancak adalet ile mümkündür.
Bu kavramlara bakarak Türkiye´de eşit miyiz, özgür müyüz diye sormamız abesle iştigaldir.
Mevcut sistem partilerinin ve liderlerin anlayışına bakarsak eşit ve özgür birey ya da toplum olmamız mümkün görünmüyor. Çünkü; Kapitalsiz kapitalistlerin oylarıyla düzen partilerinin yönettiği bir ülkede yaşıyoruz.
Ülkeyi eşit ve özgür bir şekilde yönetmek için sosyalist olmaya gerek yoktur.
Ve herşeye rağmen, hukuka dayalı adaletli bir yönetim istemek ve beklemek en doğal hakkımızdır.
