AKP´nin nasıl olup da o her seçimde partilerin oy dağılımını yüzdelik noktasına kadar tahmin edebilen kamuoyu araştırma kuruluşlarını dahi ters köşeye yatırıp´ böylesine büyük sıçrama yaptığı belki de tam olarak anlaşılamayacak. Sürprizin kerameti nerededir, sandıklarda mıdır yoksa gerçekten yurttaşın üç beş ay içerisinde fikrini değiştirip yeniden iktidar partisine güven duymaya başlamasında mıdır, bu soru uzun süre akılları meşgul edecek.
Sonuçların ?sürpriz´ sayılacak üst oranlarını bir tarafa bırakırsak hemen herkes AKP´nin seçimleri önde bitireceğini kabul etmişti baştan. Üç parti de son haftalarda olası bir koalisyon için kapılarını hatta gönüllerini açık tuttukları mesajları vermişlerdi. Olan sadece tek başına iktidara gelmesinin ötesinde, AKP´nin neredeyse tek başına anayasa değiştirebilecek bir çoğunluğa yaklaşan bir sandalye sayısını yakalayabilme noktasına gelebilmesidir. Eğer HDP yüzde bir ya da daha az oy oranından mahrum kalıp baraj altına itilseydi bugün AKP başkanlık sistemini kısa sürede Anayasa´ya sokacak bir güce sahip olabilirdi.
Şunu kabul etmek gerekir ki hangi faktörleri öne çıkarmaya çalışırsanız çalışınız AKP 7 Haziran´dan sonra hatırı sayılı bir ivme yaratmayı başarmıştır. Bu ivmenin temelinde de gerçekten geçen gün bu sütunlarda ?pek tekin bir kavram olmadığına´ dikkat çektiğimiz, ancak seçmenin kendince prim verdiği anlaşılan ?istikrar´ arayışı yatmaktadır.
Seçmen için ne demektir istikrar? Kısacası ?Dimyata pirince giderken evdeki bulgurdan olmamak? düşüncesidir. Geriye dönüp baktığımızda da bu kaygı ilk kez böylesine sarmalamamıştır halkımızı 1950´den bu yana. En sıkıntılı ve beceriksizliklerin boy verdiği dönemlerde dahi iktidar partisine seçmen avans üstüne avans vererek destek olmuş, muhalefetin halktan ve ezilenden yana ortaya koyduğu cesur kimi projeleri görmezden gelmeyi yeğlemiştir. Örneğin Ecevit´in çalışanı ve üreticiyi, topraksız köylüyü refaha yöneltecek halk iktidarı söylemleri, varolanı da yitirmek kaygısını taşıyan halk katmanlarınca o zamanlar kabul edilir görülmemiştir.
Bir de 1982 Anayasa referandumunun sonucunu anımsayalım: Yüzde 92 kabul oyu veren halk sadece askerin silahından korkusu ile mi Evren ve darbeci kadroya böyle bir rağbet göstermiştir ? O zaman daha da çarpıcı bir kaygı vardı halkta? Anarşinin, terörün korkusu ile 12 Eylül rejiminin getirdiği ?istikrar´ ortamı sayesinde can korkusundan uzakta yaşamanın tercihini yapıyordu.
Evet, bugün için de ?istikrar´ ve yaşamsal güvenlik kaygısı öne çıktı büyük ölçüde ve seçmen kitlesi yönünü iktidar gücünü elinde tutan ve her koşulda birinci parti konumunda olacak AKP´ye çevirdi.
Denilebiir ki 7 Haziran´dan sonra artan terör olaylarının bu hale gelmesinde AKP´nin kimi büyük yanlışlar yapmasının da rolü bulunmaktadır. Bu elbette doğrudur ancak PKK´nın gecikmeli de olsa eziliyor ve yok ediliyor noktasına getiriliyor olması, o soyut ?istikrar´ kavramının geleceğe yönelik umutlarını da harekete geçirmiştir. AKP´nin birden Çözüm Süreci´nden cayarak silahlı terör örgütüne karşı harekete geçiyor görünmesi bir seçim taktiği olarak açıkça sırıtsa da halk olayın bu yönünü önemsememiş, seçim sonuçlarına dikkatle bakılırsa sadece sonuç bölümünü dikkate almıştır.
Kabul etmek zorundayız ki o pek de tekin olmayan ?istikrar´ kavramının bir siyasal silah olarak bu denli rahat kullanılması, sonuç vermesinin sağlanması elbette kaygı vericidir. Zira bu durum halkımızın ne denli güvensiz bir ortamda yaşamakta olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Kendi geleceğini teslim ettiği siyasal iktidarlarla büyük ölçüde böylesine ?şantaj´ ilişkisi içerisine giriyor olması, ?Ya oy verirsin ya da?? tehdidine boyun eğerek belirsizliklerle dolu bir düzene rıza göstermesi ne demokrası ile, ne siyasal ahlakla ne de hukuk düzeni ile bağdaşır.
Ama bu alışverişin tek sorumlusu iktidar partisi değildir. Halkın karşısına ciddi ve güvenilir bir seçenek olarak çıkamayan diğer siyasal partiler de sorumludur. Özellikle de halkın % 25 oy desteği ile ayakta tuttuğu Cumhuriyet Halk Partisi kendisine düşen tarihsel görevleri yerine getiremediği için sorumluluğun büyük bölümünü üstlenmelidir.
Deyim yerinde ise ?savaşta barışta, karda kışta, yoklukta ve varlıkta´ halkın birkaç puan altta ya da üstte, önemli ve değişmez oyunu alarak varlığını sürdüren Cumhuriyet Halk Partisi´nin ?yeni´ tanımını sırtlayarak yollara düşen yöneticileri son birkaç seçimde yaptıkları hataları fazlası ile 1 Kasım´da da yinelemişlerdir. Başta Altıok olmak üzere, dokularından silinip atılamayacak Atatürk Cumhuriyeti kazanımlarının sorumluluğunu görmezden gelmişler, partiyi AKP ile aynı minderde güreşen bir kimliksiz yapıya yöneltmeye kalkışmışlar, daha da ileri gidip ulusalcı ilkeleri bir kenara iterek PKK´nın siyasal uzantıları ile kolkola girercesine ilişkiler kurmuşlardır.
Ayrıca Türkiye´yi bir şeriat devletine dönüştürmeye girişen iktidar partisinin önüne ?laiklik´ duvarını çekmekten adeta korkmuşlardır. Nedeni ise CHP´nin geçmişteki oy kaybını ve seçim kazanamamasını bu ilkelere ve duruşlara bağlama gafletine düşmeleridir. Ama artık açıkça anlaşılmaktadır ki CHP´nin kendi ilkelerinden ödün veriyor oluşu da sandıklarda ekstra oya dönüşmemektedir.
Aksine bu durum CHP´yi tüm toplum katmanları nezdindeki tarihsel saygınlığından da yoksun bırakmaktadır. Saygınlığı olmayan bir siyasal hareketin seçenek olması ve daha istikrarlı bir ulusal düzen kurmaya aday olarak görülmesi de olanak dışıdır. Eğer daha önce de vurguladığımız gibi AKP ve benzeri hareketler karşısında ?ağırlıklı ve saygın bir güç? yaratılamaz ise bugünkü bozuk ve tehlikeli gidiş sürüp gidecektir.
Ülkemizde ?istikrar?lı toplum düzeni gerçekten olumlu anlamda kurulacaksa bunun yolu, ilkeli ve siyasal ahlak sahibi, ulusal çıkarları her türlü siyasal entrikaların üstünde gören kadroların iktidara gelmesinden geçer. Halkımızın düne kadar büyük umutlar bağladığı Cumhuriyet Halk Partisinin var olan gücünü bu yoldan ortaya koymaması için bir neden yoktur. Yeter ki 1 Kasım seçimlerinin sonucundan yeterince ders alınsın!
