Değişikliklere karşı çıkıp, ?hayır? diyeceklerini açıklayan CHP´yi ve MHP´yi askeri rejimin idam ettiği gençleri gündeme getirerek eleştirmiş. 1980´de idam sehpasına çıkarılan solcu gençler Necdet Adalı ve Erdal Eren´in  yanı sıra ülkücüler Mustafa Pehlivanoğlu ile Hüseyin Kurumahmutoğlu´nu anlatmış. Hele Pehlivanoğlu´nun ailesine yazdığı mektubu olurken gözyaşlarını tutamamış. Bu sırada liderleri ile birlikte bakanlar ve milletvekilleri ağlaşmışlar.

AKP Genel Başkanının ?hayırcılara?  verdiği mesaj şu olmuş:

?Keşke 12 Eylül´de orada yatan bazı MHP yöneticileri vicdanlarının sözüne kulak vererek dürüstçe konuşsa. Gencecik yaşta idam edilen Mustafa´nın, ?Allah´ından bulurlar´ dediği 12 Eylül 2010 günüdür. Yıllarca 12 Eylül mağduru solcuları istismar eden CHP 12 Eylül´le yüzleşemese de biz yüzleşeceğiz. MHP 12 Eylül´le hesaplaşamasa da biz hesaplaşacağız. Bizim alnımız ak, onlar mahcup olacak!?

Gerçekten pes doğrusu? Aradan 30 yıl geçmiş. Türkiye´de nice sivil-asker iktidar dönemleri yaşanmış. 12 Eylül 1980 darbesinden alınması gereken derslere kimse yanaşmamış. Müdahalenin nedenleri, o günkü terör ve anarşi olaylarını körükleyip, ülkeyi kan gölüne çevirenler hep gözlerden uzak tutulmuş. Askerlerin ne yapmak istediği ve de neleri niçin başaramadığı irdelenmemiş, şimdi kalkılmış işin en trajik örnekleri, her şeyin eski tas eski hamam aynen sürdürülmesi adına ortaya atılıyor. Gencecik insanlarımızın yakın tarihin karanlığına gömülü anıları, göz yaşlarının eşliğinde, bugünün en tartışmalı rejim bunalımına davetiye çıkaran bir konuda dekor olarak kullanılmak isteniyor.

12 Eylül 1980 darbesinin başarısız ve eleştirilen yönlerini dramatik biçimde kullanmaya kalkışmadan önce ülkeyi o günlere taşıyanları, asıl sorumluları anımsamak gerekmez mi? Kardeşin kardeşi kırdığı ve günde 20´yi aşkın yurttaşın öldüğü dönemde  kimler ?sivil iktidar? sahibi olmuştur? Nasıl bir sözde ?demokratik´ süreç yaşanmıştır da askerin yönetime el koyma zorunda olduğunu düşündüğü koşullar oluşmuştur? Bu iki sorunun yanıtını nedense kimse aramaya kalkışmaz. Soğuk Savaş´ın son yıllarında Türkiye üzerinde oynanan oyunların bugünlere dek uzanan gölgesini iyice aralamaya cesaret edip gerçekleri görmeye çalışmak yerine, bu sürecin kurbanlarının ardına sığınmak elbette kolaydır. Neden Türkiye sağ-sol kavgasına itilmiştir ve buna alet olan yerli gafiller neden önlem almak yerine bu kavgada kendilerini ?taraf´ olarak görme aymazlığına düşmüşlerdir? Sağ kimleri temsil etmiştir? Kafatasçısı ya da din istismarcısı kişiler hangi inanç ve yapıdaki  gençleri ateşe sürmüştür ve iktidarlarını pekiştirmenin her türlü yolunu mübah saymanın günahını neden kabullenmemiştir? Sivil siyasetçinin de eline kan bulaşmamış mıdır o günlerde?  Bunların ardılları şimdilerde nerededir? 12 Eylül´e rağmen kimileri sonradan  siyaset alanında aktif roller üstlenmemişler midir? Silahlı sol örgütler neyin kavgasını vermişlerdir? Bunları yönlendirenler hangi dolambaçlı yollardan gelen direktifler ile sağ-sol çatışmasını hızlandırıp, geri plandaki odakların ne tür karanlık amaline hizmet etmiştir? Bugün bu kesimin ?seçkinlerinin? bazıları hangi ?taraf?tadırlar? Hangi yöne döne döne koşup, hangi siyasal akımlara hizmet etmektedirler?

Bu sorular sürüp gidebilir. Ama sağlıklı yanıtlar bulmak giderek zorlaşmaktadır. Çünkü bunların hepsi Türkiye´nin içine düştüğü şimdiki kargaşa ortamında baş veren sorunların birçoğunda yerlerini bulmaktadırlar. İrtica ve bölücülük derseniz, bu akımların geri planında da bu soruların kapsandığı kuşkulu tablolara varırsınız. Ulusal devleti tehdit eden gelişmeleri irdelerseniz, yine yukarıdaki soruları anımsamak zorunda kalırsınız.

12 Eylül darbesi bir zorunluluk muydu, parlamenter sistem içerisinde sağduyuyu harekete geçirerek sağlıklı bir sivil otorite kurulabilir miydi?   Bu sorunun yanıtını bugünkü koşullarda objektif olarak bulabilmek de  kolay değil. Zira dönemin askeri yönetimi öylesine yanlışlar yapmıştır ki, olayın sadece ?terör ve anarşi? boyutunu görmeye kalkışmakla bir yere varılamıyor artık. Darbe, ağırlıklı olarak 1961 Anayasası ile kurulmasına çalışılan sosyal hukuk devletini ve de parlamenter demokrasinin ?güçler ayrılığı? ilke ve işleyişlerini ortadan kaldırma işlevini yüklenmiştir son bağlamda. Ayrıca çağdaş yönetim anlayışına dayalı bu temellerin izin vermeyeceği  ?24 Ocak Komplosunu? da yürürlükte tutmakla görevli kılınmıştır adeta. Milli Güvenlik Konseyi üyeleri üstlenmek zorunda kaldıkları bu ?dönüştürücü? rolün ne denli tam farkında olmuşlardır, bunu da kestirmek zor. Ama kardeş kavgasını önlemek ve akan kana dur demek adına durumdan vazife çıkarmanın koşulları birileri tarafından hazırlanmış ise, ?asmayalım da besleyelim mi?? zihniyetine bir çırpıda ulaşmak kolay olmuştur.

Anayasa Paketi´nde Erdoğan´ın gözyaşları içerisinde tutamak yaptığı bir değişiklik bilindiği gibi ?Geçici 15. maddenin? kaldırılması ve Kenan Evren ile arkadaşlarından hesap sorulması? Ancak aradan geçen 30 yıl düşünülürse neyin ve nelerin hesabının nasıl sorulacağı da anlaşılmaz oluyor. Sadece ?meşru sivil hükümetin? ıskatı, düşürülüp, yerine darbe yönetiminin geçirilmesi midir söz konusu edilen? Ya da idam sehpasına gönderilen gençlerin hukuku mudur aranacak olan? Öyle görünüyor ki yukarıda işaret etmeye çalıştığımız ve  yok edilmek istenilen ?sosyal hukuk devleti ile parlamenter rejimin güçler ayrılığı ilke işleyişleri?nin akıbeti yer almıyor hesap listesinde? Zaten yer alamaz, çünkü o malum ?Paket?in hedefi 12 Eylül´ün bile tümüyle silip atamadığı bu kazanımlara son darbeyi vurmak değil mi?

İşte burada bir kez daha ?pes doğrusu? demek gerekmez mi? 12 Eylül yönetiminin en büyük yanlışlarından birisi sürüp gidiyor aslında. O her şeyi kontrol altına aldığını sanan generaller asıl nerede atlatıldılar biliyor muyuz? Kan ve ateş günlerinin yaşanmasına neden olanları bürokrasiden ve kilit noktalardan da söküp atmaları gerektiğini bilemediler. Evet, üst kademede görünenleri yargıladılar, eli silahlı çeteleri içeri attılar ama bunların sonucunu tam alamadıkları gibi, geride kalanlara, olayların mutfağında yetişmekte olanlara hiç dokunmadılar. Bunu da ?toplumsal barışı daha fazla bozmamak´ gerekçesine dayandırdılar.  Milliyetçi Cephe militanlarının önemli bölümünü kamu kadrolarında tuttular. Bugünlerin temelini de o günlerden atmış oldular. 30 yıl içerisinde bu gibiler ve artlarından gelenler kendilerini aklamakla kalmadılar, ?hesap sorucular? olarak ortaya çıktılar. 12 Eylül Darbe Anayasası´nı,  12 Eylül 2010´da sandıkta yırtıp atacaklarmış! Kendileri de inanıyorlar mı buna, yoksa bu ?numarayı yutanlara? gülüyorlar mı dersiniz?