Ülkemizin kimi kritik bölgelerinde temposunu artırarak süren yaygın şiddet olayları artık ?terörist eylemler´ tanımına sığdırılamayacak noktaya geldi. Esasen 1984 yılından beri PKK eylemlerini ?terör´ kapsamında kabul etmeye yönelmiş olmak bile hatalı olmuştur. Zira o günden bugüne sivil halka, güvenlik güçlerine ve kimi yerleşim birimlerine karşı gerçekleştirilmiş silahlı saldırılar hep belirli iç ve dış odakların desteğinden güç almıştır. Bu destekle de son derece belirli, somut hedefe kilitlenmiş bir cephe oluşturmuştur. Bu son haftalarda ortaya çıkan tablo, PKK saldırılarının hedefinde özellikle Türk Silahlı Kuvvetlerinin ve emniyet güçlerinin yer alması, artık mızrağın çuvala sığdırılamayacağı gerçeğini iyice ortaya çıkarmıştır.
Artık hedefte Türkiye Cumhuriyeti´nin, ulusal yapının ve ülke bütünlüğünün bulunduğunu eveleyip gevelemeden kabul etmek gerekir. PKK´nın, kimi sapkın düşünce sahiplerinin olayı kamufle etmeye niyetlenerek dillendirdiği gibi ezilen halk adına özgürlük savaşı veren bir örgüt olduğu iddiası da tümüyle çökmüştür. Hele terörü ortadan kaldırmak, anaların ağlamasını önlemek gibi akıl mantık dışı gerekçelerle başlatılmış olan Çözüm Süreci´nin, şiddet olaylarının, daha doğrusu silahlı saldırıların vardığı son aşamada, nasıl hep tırmanan ihanetler silsilesine yol açmış olduğu yadsınamaz biçimde ortaya çıkmıştır.
?İyi şeyler olacak? ahmaklığı ile girişilen ve silahlı ayrılıkçı saldırılar karşısında diz çökme anlamına gelen Çözüm Süreci, AKP iktidarının ve liderlerinin yanlış algıları, ulusal çıkarlarla çelişen kimi siyasal hesapları ve etnik ayrışmaya yol açacak projeleri, özellikle de Türkiye Cumhuriyeti´nin ulusal devlet yapısına yönelik husumetleri nedeni ile bugünkü felaket tablosunun temel nedenidir.
Bu arada Oslo görüşmelerinden başlanarak etnik ayrılıkçılarla pazarlık masasına oturulmuş olması, Türk Silahlı Kuvvetlerine karşı girişilen operasyonlara koşut olarak kritik coğrafi bölgede PKK´ya karşı tolerans gösterilmesi, ?terör mücadelesi´ adı verilen operasyonların sorumluluğunun valilere devredilmesi ve kimi valilerin ?PKK uzantıları´ istemediği takdirde değiştirilebileceği gibi taahhütlere girilmesi bu kesimlerde ?alan hakimiyeti´ nin devletin güvenlik güçlerinin elinden çıktığı bir dönemin kökleşmesine yol açmıştır. Ne kadar ürkütücüdür ki bu durum AKP iktidarının bir kabine üyesi tarafından da itiraf edilmiştir. Anımsanırsa yakın bir geçmişte bir zamanların İçişleri Bakanı Efkan Ala, süreçte alan hâkimiyetini kaybettikIeri zamanların olduğunu söylemiş ve ?Kırsalda terör baskısı arttı, şehirlere inmeye, hâkim olmaya başladılar. Bu süreçte seçime gidilmez," yollu bir hikmet de yumurtlamıştı.
Çokça yazılan ve analizi yapılan bu olumsuzluklar dizisinin sorumluları bellidir ve AKP iktidarının ileri gelenleridir. Ama aynı sorumlular bugün benzer ihmallerini pervasızca sürdürmektedirler. Türk Silahlı Kuvvetleri ve emniyet güçleri bu ihmal yüzünden alan hakimiyetini kaybetmiş olma dezavantajının kurbanı haline sokulmuştur. Her nedense sürekli darbe yiyen, saldırı altında olan asker ve polistir. Yüksek patlayıcı madde stokları saldırganın elindedir. Karayollarında askeri araçlara bombalı, mayınlı pusular kurulmaktadır. Uzun menzilli silahlarla artık askeri hedeflere, karakollara ve kırsal alanlarda askerle çatışmalara girmeye cesaret eden silahlı, ayrılıkçı unsurlardır. Şehitlerimizin sayısı bu ihmaller yüzünden sürekli artmaktadır.
Her türlü kadrolaşmayı ve ekonomi alanında işine gelen kararları almayı, kritik ama sıradan icraatı sınır tanımaksızın sürdüren ?geçici hükümet´ten şiddet olaylarına karşı başlatılacak hamleler konusunda ise ciddi bir hareket emaresi sadır olmamaktadır. Güneydoğu´yu savaş alanına çeviren çatışmalar konusunda da kamuoyuna ciddi ve sağlıklı bilgi veren de yoktur. Üstüne üstlük bir de kişisel iktidarını pekiştirme hesaplarını günü gününe yapan Erdoğan istiyor diye ülke gerekmeyen bir erken seçime götürülmektedir. Ortada sadece ?herkes cezasını çekecek? gibisine boş tehditler ya da şehitliğin ne kadar ulvi bir şey olduğuna dair yakışıksız ve zamansız söylemler uçuşmaktadır. Ama PKK saldırılarına karşı topyekün yanıt oluşturacak, askersel ve de yönetsel açıdan tüm ülkede alan hakimiyetinin dizginlerini yine devlet güçlerine kazandıracak bir girişim ufukta görünmemektedir.
Bu duruma göre ya ayrılıkçı şiddet olaylarının hedefinde Türkiye Cumhuriyeti´nin, ulusal yapının ve ülke bütünlüğünün bulunduğu gerçeğini görebilen gerçekte kimse bulunmamaktadır ya da bu bilindiği halde ülkemizin her yerinde ?alan hakimiyetinin kaybedilmesini´ bilerek, isteyerek göze alan kadrolar yönetimin başına geçmiş oturmuşlardır. Bu ikinci olasılık gerçeğe daha yakınsa o zaman Çözüm Süreci´nin de baştan beri aynı tasarımın bir parçasını oluşturduğunu kabullenmek gerekmektedir.
Türkiye Cumhuriyeti, ulusu ve ülkesi ile böyle büyük bir saldırı ve ihanet karşısında ise bu gidişe son verecek her türlü tertibi, önlemi ve eylemi göze alıp, gereğini yapmak her yurtsever için bir görev haline gelmek üzeredir. Siyasal entrikalarla, karşılıklı suçlamalar ya da sığ takışmalarla zaman yitirmenin sırası değildir artık.
